Songan geboren 02-10-2008 Overleden 20-02-2018

Moeder: Nyrvana vom Böhmerwald

Vader: Andor-Boy van Marjan's Meute

Een grote wens van Lex ging in vervulling, toen Boy vader werd en 1 van de reutjes bij ons zou komen wonen. Het was moeilijk kiezen, er werden maar liefst 8 reutjes geboren. Maar bandje blauw is het geworden en hij kreeg de naam Songan, wat sterk betekent. Die naam doet hij absoluut eer aan, want hij is de sterkste en met zijn 52 kilo ook de zwaarste hond die we hebben. Eindelijk was daar de dag dat we hem op konden halen en werd hij als eerste voorgesteld aan Otis, de alpha reu van de roedel. Het hele Vijfspan was mee en onderweg naar huis maakten we een kleine wandeling in het bos, zodat alle roedelleden kennis met hem konden maken. Vanaf de eerste dag dat Songan in huis kwam was hij duidelijk aanwezig. Ik ben er en dat zal ik laten weten ook. Niet onder de indruk van het aantal honden wat al in huis rondliep. Misschien is dat de reden waarom het direct goed ging met de meeste andere roedelgenoten. Slim als hij is leert hij heel makkelijk. Altijd in voor een spelletje en stapelgek op ballen. Hij is heel waaks, wat een beetje in goede banen moest worden geleid, al snapt hij redelijk dat hij niet naar alles moet blaffen wat langs komt. Hij reageert heel sterk op bepaalde geluiden zoals sirenes, de telefoon enz. Als een wolf kan hij dan huilen met lange uithalen. Maar wat is hij prachtig opgegroeid en wat een enorme leuke hond is hij geworden. Heel erg op zijn vrouwtje gericht, maar ook op de rest van de roedel, die hij absoluut bij elkaar wil houden. Verder is hij een enorme kroelkont, hij komt heel graag heerlijk knuffelen op de bank, maar ook ’s nachts is hij niet te beroerd om je even een lik over je gezicht te komen geven, of dicht tegen je aan te kruipen. Het liefst met de daarbij behorende bijgeluiden. Erfenis van papa? Want die deed precies hetzelfde.

Eenmaal thuis was hij ook meteen thuis en na het verkennen van zijn nieuwe onderkomen was al snel de speelgoedmand ontdekt en het duurde niet lang voordat die helemaal leeg werd gehaald. Hij groeide uit tot een knappe puber met als groot voorbeeld zijn roedelgenoot Djoek, die maar 9 maanden ouder is. Hij ging samen met Joke gehoorzaamheidscursussen doen, maar helaas bleek dat hij niet de werklust van zijn vader had meegekregen. Jammer, want dat is waar ze op had gehoopt. Na 3 gehoorzaamheidscursussen toch met goed gevolg te hebben doorlopen, zijn ze daarmee gestopt. Geprobeerd of hij in andere cursussen interesse had, ze hebben even behendigheid gedaan, treibball, GG fun, maar niks kon zijn aandacht lang vasthouden. Het enige waar hij fanatiek in was, is speuren. Maar zijn gedrevenheid ging zo ver, dat hij niet te houden was aan de lijn en Joke na elke speurtraining geradbraakt thuis kwam. Dat was voor haar dus niet zo'n succes. Ze hebben een paar keer een show gelopen waar hij een uitmuntend behaalde. Nadat hij een keer vader is geworden is hij teruggetrokken als dekreu. Hij begon te kwakkelen met zijn gezondheid. Hij heeft een spijsverteringsstoornis en heeft een epileptische aanval gehad, ook tobt hij met zijn rug. Al met al best een beetje een kasplantje, wat heel goed aan hem te merken is. Hij is snel moe, hardlopen en fietsen doen we niet meer.Maar hij is een lieve kanjer, die alles kan hebben van zijn halfzusje Noëlla. Ze hangt in zijn kraag als we buiten lopen en van die mooie volle kraag is niet veel meer over gebleven. Hij vindt alles goed van haar, hij heeft een gouden hart.

‍

Aankondiging overlijden Songan 20-2-2018

Het overlijden van Songan heeft een enorm gat in onze roedel geslagen en nu heb ik het niet over zijn formaat. Hij was een hele bijzondere hond met een heel eigen karakter en een bijzonder stemgeluid, van zwaar waarschuwend blaffen tot hoog bijna gillend aandacht trekken. En stembanden die regelmatig getest werden. Wat was hij een leuk manneke als pup in het nest, de kleinste van de zwart/bruintjes, bandje blauw. Ik viel toen al voor zijn oogopslag. Nooit vooraan staan, maar rustig zijn beurt afwachten. Werd thuis meteen dikke vriendjes met allemaal. Hij werd een heerlijke peuter en kleuter tot hij in de (late) pubertijd kwam. Wat een dwarskop kon hij zijn. Hij werd een opstandige jonge hond en mede door zijn formaat moest ik alle zeilen bijzetten om hem in het gareel te kunnen houden. Gelukkig was dit maar voor een korte tijd en werd hij weer de vriendelijke relaxte Songan van voorheen. Toen hij bijna 4 jaar was werd hij ziek. Hij kreeg EPI -exocriene pancreas insufficiëntie- het deel van de alvleesklier wat de enzymen voor het verteren van voedsel in de darm maakt, werkte niet. Gelukkig zijn deze enzymen te koop, hij zou het anders niet overleven en kreeg dit levenslang in poedervorm door zijn eten. Hij had door deze aandoening vaak last van darmontstekingen en was regelmatig heel erg ziek. Door zijn slechte darmwerking kreeg hij huidproblemen, zo erg dat hij daar Prednison voor kreeg met de daarbij behorende bijwerkingen. Dat was nog niet genoeg. Hij kreeg last van zijn voeten, ging vreemd lopen, kreeg een soort van Pipo de clown voeten, zo kan ik ze het beste omschrijven. Op harde ondergrond vond hij het niet meer prettig lopen. Hij heeft een hernia gehad, ontwikkelde spondylose en artrose in zijn rug en veranderde steeds meer in een kasplantje. Zijn ogen werden troebel, kon verschillende oorzaken hebben, het maakte dat hij meer onzeker werd. Hoe vaak heb ik niet gezegd het gaat zo slecht met Songan, geloof niet dat het nog goed komt. Dan kon hij niet ontspannen gaan liggen en lag hij me zachtjes jammerend strak aan te kijken. Ik voelde me zo machteloos, kon je me maar vertellen wat je wilde. Hij is er een tijd depressief van geweest, maar elke keer krabbelde hij weer overeind. Hij leerde met zijn kwalen omgaan en werd de oude vrolijke Songan van vroeger, die met zijn beperkte mogelijkheden genoot van zijn leventje. Ondanks zijn handicaps was hij altijd even lief voor de puppen die ons hondengezin kwamen versterken. Hij speelde met ze (zij eigenlijk met hem) en ze mochten werkelijk alles van hem. Het was een genot om te zien hoe voorzichtig hij er mee omging. Zijn bespiering nam steeds verder af, lopen deden we nog maar korte stukjes. Hij vond dat prima en wilde zelf weer terug

In huis kon hij nog een hele tijd blij zijn, maar de laatste dagen was hij dat ook niet meer. Hij gleed steeds meer uit in huis, overal lagen kleden en antislipmatten, zodat hij houvast had. Gisteren werd het duidelijk dat je niet meer overeind kon krabbelen. Je viel om, kon de bochtjes niet meer maken en belandde plat op je buik met je poten gespreid. Wat een afschuwelijk gezicht om je zo hulpeloos te zien. Gelukkig waren we thuis, maar dit mag niet meer gebeuren. We hebben je de hele dag moeten ondersteunen tot ’s avonds de dierenarts kwam. Lieve grote vriend, met ogen om in te verdrinken, tot het laatste moment liep je achter me aan naar boven, altijd wilde je bij me zijn, achter mijn stoel bij de computer, languit op bed, het liefst op je rug, zo breeduit mogelijk. Wat zal het stil zijn zonder jouw geloei als de telefoon gaat, of als iets op 4 poten voorbij komt op de televisie. Jouw gewauwel als je me iets te vertellen had en daar zo ondeugend bij kon kijken. Op 20 februari 2018 om 21.00 uur is hij heel kalm op mijn arm ingeslapen. Daarna hebben we hem naar het crematorium in IJsselstein gebracht. Op 21 februari 2018 zijn we ’s morgens teruggegaan naar het crematorium waar hij prachtig opgebaard lag. We hebben afscheid van hem genomen en hem begeleid tot bij de verbrandingsoven. We hebben hem nog dezelfde dag opgehaald, hij is weer thuis, waar hij hoort.