Otis. Geboren 19-10-2001 Overleden 24-06-2013

Lieve Otis,

Jouw naam zat al in mijn hoofd toen je nog in de planning was. Lang heb ik op je gewacht en ik wist ook hoe je er uit zou moeten zien. De kleuren van je mama, een black tri color, vernoemd naar mijn meest favoriete soulzanger Otis Redding. Ik moest even omschakelen toen bleek dat er alleen 2 blue merle reutjes werden geboren, maar ik werd meteen verliefd op je en je werd het evenbeeld van je prachtige papa. Die verliefdheid is nooit meer overgegaan. De naam Otis hoorde in mijn hoofd al helemaal bij jou, dus dat is zo gebleven.

Als opgroeiende puber kon je wel eens de stoere bink uithangen, maar in werkelijkheid had je het liefste karakter van de wereld en vanaf het begin was er die sterke band tussen ons. Wat hebben we veel gedaan samen . . GG, agility, flyball en thuis deden we ook allerlei spelletjes, want je was altijd overal voor in. Alles vond je leuk om te doen. Daardoor werd onze band almaar steviger, je week niet van mijn zijde op wandelingen, samen met de rest van de roedel, of de wandelingen die we deden met een grote groep Oudduitse Herders. Alhoewel na het verwijderen van een teelbal was je zo hongerig geworden, dat je bij veel mensen in de groep wandelaars lekkers wist te bietsen. Want lieve Otis, je was moeilijk te weerstaan. Altijd liep je met je knuffel te slepen, als we thuis kwamen of als er visite kwam was er die éne knuffel die favoriet was. Je had hem van oma gekregen en was heel speciaal voor je. Een paar weken geleden liepen we nog onze hardlooprondjes. Zo fit als je was vergeleken bij de andere 2 . . Cadanz en Songan, ze konden ons niet bijhouden. Ik zei dan ook steevast tegen je, de oudjes doen het nog best, al geloofde niemand dat je dit jaar 12 zou worden. Je zag er zo prachtig uit en je had nog zoveel energie. Minstens 16 moest je worden, want Otis je bent de beste, hoe vaak vertelde ik je dat niet op een dag. Met je altijd lachende kop was je het daar ongetwijfeld mee eens. 

En toen die vreselijke nacht . . om 12 uur de eerste bloedneus, heel kort. Om 2 uur ’s nachts de tweede, die stopte niet meer. We konden meteen naar de spoedkliniek in Utrecht, waar de neusbloeding werd gestopt. Er werd bloed afgenomen en dat werd direct onderzocht. De bloedwaarden waren goed, wat een eventuele vergiftiging uitsloot. Om 6 uur waren we weer thuis en we namen om 9 uur contact op met onze eigen dierenarts, die er voor zorgde dat we om 1 uur ’s middags voor verder onderzoek bij een specialist terecht konden in de Wagenrenk in Wageningen. Ondertussen zag ik je zwakker worden, je ogen werden dof en je begon meer te rochelen. Het woord tumor was in de spoedkliniek al gevallen en werd ook daar weer genoemd.

Het onderzoek was kort en we werden al snel binnengeroepen in de behandelkamer, waar je nog onder narcose en aan allerlei apparatuur aangesloten lag. Toen wist ik dat het foute boel was. Het vonnis was bloedkanker wat de vaten aantast, het komt maar zelden voor in de neus. Het bloeden was ook niet gestopt zoals we dachten, maar kwam alleen niet meer door je neus naar buiten. Je wangen en tandvlees waren al bleek, je was niet meer te redden, we konden nog maar 1 ding voor je doen. De likjes die Joke kreeg terwijl Otis onder narcose ging voor het onderzoek zullen ons altijd als zijn laatste groet bijblijven.

Allerliefste Otis, de Alpha reu van onze roedel. We missen je zo. De honden missen je, Cadanz speelt niet met Noëlla, maar het is net of hij op je wacht. Jullie waren de beste maatjes, hij is triest. Ze hebben nog afscheid van je kunnen nemen en hebben even aan je gesnuffeld. Je kreeg van Noëlla nog een heleboel likjes, alleen Boy wilde niet dicht bij je komen. Met hangend hoofd draaide hij van je weg. A once in a lifetime dog, soulmate, until we meet again!