We hebben Markies uit het asiel gehaald toen hij ongeveer een jaar oud was. Een kruising Briard / Bouvier, die verwaarloosd op straat zwierf. Men wist waar hij vandaan kwam, maar bij navraag deden die mensen alsof ze hem niet kenden.
Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om van hem een sociale hond te maken. De twee Golden Retrievers die we al hadden, hebben een moeilijke tijd gehad, want dat hij absoluut niet vriendelijk naar andere honden was, bleek nadat hij zich een beetje thuis begon te voelen. Maar Lex wilde hem niet meer kwijt, dus hebben we er alles aan gedaan om er wat van te maken. Uiteindelijk is hij een hele fijne hond geworden en het lieverdje van Lex. Ze hebben samen getraind en tot bijna aan zijn einde toe behendigheid gedaan. Wel altijd met een bal in zijn bek, omdat hij anders bij elk toestel aanwijzen, in zijn arm hing.
Hij zag er wel grappig uit met zijn flodderige vacht en z'n oren altijd omgeklapt en hij had een aardige fanclub opgebouwd onder de hondenbezitters die we altijd tegenkwamen in het park.
Lex zou nog een seizoen behendigheid met hem trainen in de veteranenklasse. Maar zijn conditie ging plotseling zo snel achteruit, dat kon niet aan de leeftijd liggen.
Na onderzoek bleek dat hij een tumor rond z'n hart had. Hij werd heel snel moe en raakte ook bij het kleinste uitlaatrondje buiten adem.
Hij zou het steeds benauwder gaan krijgen, maar zover hebben we het natuurlijk niet laten komen. We hebben daarna heel gauw afscheid moeten nemen van een toch wel heel apart lid van onze roedel.