Na Markies, de kruising Bouvier, wilde Lex een “echte” Bouvier, maar wel een hele zwarte. Daar heeft hij een tijd op moeten wachten. Iedere week kijken bij de Rasta Hoeve in Heelweg. Bijna twee uur heen en twee uur terug rijden om puppen te knuffelen. Want wat waren het leuke knuffelbeertjes. Hij was nog maar kort bij ons toen hij gebeten werd, waardoor zijn kaak was gescheurd en met pennen moest worden vastgezet. Hij liep daarom het grootste gedeelte van zijn socialiserings-periode met een kap om en kon daardoor nauwelijks met andere honden kennismaken.
Het zal zeker voor een groot deel daar aan te wijten zijn dat hij van andere honden niets moest hebben. Maar meegaan met de baas of mee gaan wandelen met de roedel was voor hem altijd een feest. Bij het uitdelen van koekjes wist hij altijd voorop te staan. Voorop staan deed hij ook als Lex thuiskwam om hem te begroeten. Altijd weer heel enthousiast. Als je thuis kwam voelde je je echt welkom. Trouw aan de baas is hij altijd gebleven.
Hij werd net een grote teddybeer. Hij was een beetje een buitenbeentje in de roedel, meer op zichzelf dan de rest. Maar kwam zo regelmatig toch even ons aanhalen. Wat hij er aan vond weten we niet, maar hij wist precies wanneer hij naar de 'kapper' moest en liep al te dreutelen bij de deur om mee te gaan. De avond ervoor werd hij altijd gewassen, dus dat zal de link wel zijn. Hij mocht dan natuurlijk ook alleen mee, dat is op zich al een feestje. Hij was een echte waterrat. Je zag hem in de zomer genieten als hij in het water kon afkoelen. Joke vond hem altijd een soort walrus met krullen. Met zijn kwalen is hij toch 12 jaar oud geworden en heeft zo lang mogelijk met Lex aan trainingen meegedaan.
Een echte Bouvier. Trouw aan de baas is hij altijd gebleven. Een hond om nooit meer te vergeten. Met pijn in ons hart hebben we hem moeten laten gaan.
Wise guy Amigo, that was his name.