18-01-2007 Joke

Het is 06.15 uur in de ochtend. We gaan de honden uitlaten. Het regent dat het giet. Ik doe de deur open en Otis en Cadanz staan onmiddellijk op de rem. Verontwaardigd kijken ze me aan. Dit meen je toch zeker niet. Jawel, schiet op watjes, eruit met jullie. Op hun teentjes en alsof ze over eieren lopen gaan ze mee. Tyri met zijn IJslandse genen heeft nergens last van. Vrolijk dartelt hij door de plassen en over het natte gras. De Aussie boy's doen amper een plasje. Ze willen maar 1 ding .....NAAR HUIS. In de loop van de morgen ga ik met de honden naar het park. De storm is al flink toegenomen als we naar buiten gaan, maar gelukkig is het wel droog. Er is bijna niemand op de weg en ik ben blij dat we met zijn zessen een heel behoorlijk aantal kilo's wegen. Maar als we de brug over lopen waaien we toch nog bijna de weg op. Het park heeft nu meer weg van een moeras en overal liggen afgewaaide boomtakken. Ik doe een zo kort mogelijke ronde. Ik heb het niet zo op dit weer. Je weet maar nooit met al die windvlagen. Thuis gekomen zie ik dat er maar één is die zich echt smerig heeft gemaakt en dat is (natuurlijk een hond van Lex) Boy. Als hij los is, gaat hij ook echt los. Vol overgave stampt hij door de plassen en nog liever door de modder. Aan de schoonmaak dus en als de klus geklaard is hangen er in de garage aardig wat zwarte handdoeken. De bakken met hondenbrokken staan al klaar en even later is alles in diepe rust.

Tjonge, wat een dag. De honden waren vanmiddag zeer waakzaam. Amigo had zijn eigen schuilkelder onder de trap opgezocht. Het stormde nog heviger dan vanmorgen. Toen het even wat opklaarde snel met de honden naar het park. Wat een ravage. Gemeentewerkers waren druk bezig met een fietspad begaanbaar te maken. Later is er ook nog een hele dikke boom vlak bij ons in de buurt omgewaaid. Het was nu nog enger dan vanmorgen om buiten te lopen, dus het rondje werd nog meer ingekort. En dat was maar goed ook, want er kwam me toch een donkere lucht aan. Helaas kregen we een verschrikkelijke stortbui over ons heen met hagel en regen.
Zelfs de IJslandse genen van Tyri waren hier niet tegen bestand. Wat was ik blij om weer veilig thuis te zijn.

19-01-2007 Boy

Het is aardedonker buiten, dus het moet nog vroeg in de nacht zijn. Ik voel me niet lekker en heb een beetje overgegeven. Ik denk dat ik naar buiten moet, dus ik ga maar eens kijken of ik iemand wakker kan maken. Ik ga maar meteen naar de vrouw, want bij de baas heb ik toch geen succes. Ik zet mijn volumeknop laag om ook niet meteen de buren wakker te maken en zachtjes piepend loop ik richting bed. De vrouw is bij de eerste piep wakker, jaja dat wist ik wel, en zegt kom maar jongen. Kom maar, kom maar, hoe dan? 2 Aussies springen, zodra ze denken dat ik richting de vrouw loop, boven op haar, zodat ik niet meer bij haar kan komen. Cadanz presteert het zelfs om boven op haar hoofd te springen. Ze wringt zich tussen die stapel honden vandaan, kijkt op de wekker - 4.00 uur 's nachts, zucht - en ik wurm mij, kruipend met de oren in de nek, over het bed richting de vrouw. Wat is er ventje, ben je niet lekker, of wil je me gewoon wakker maken. Ja dat ook natuurlijk. Ik lik zachtjes haar gezicht. Want dat is een probleem. Hoe maak ik duidelijk dat ik er uit moet. In het verleden heb ik te vaak de vrouw voor niks wakker gemaakt , soms een paar x per nacht, gewoon zo maar, omdat ik ook wakker was. Ze zegt, kom maar bij me liggen. Dat wil ik wel, maar ik moet er toch echt uit. Dus ik piep nog een paar keer zachtjes.

Dan komt de vrouw in actie. Ze zegt, Lex wakker worden, Boy moet er uit. Kijk dat is nog eens slim want de baas is heel goed in niet wakker worden als het juist wel moet. Maar nu komt hij toch zijn bed uit en samen gaan we naar buiten. Ik ga niet binnen al te lange tijd zitten poepen, want voor niks 's nachts buiten lopen, daar worden mensen niet echt vrolijk van en dat heb ik al eens met de baas uitgehaald. Gelukkig zie ik hem denken, ik loop niet voor niets buiten.
Opgelucht gaan we weer naar huis hoewel ik best nog wat had willen rennen, maar de baas was onverbiddelijk . Ik besluit nog even de vrouw, die al weer slaapt, te bedanken voor haar hulp. Naar boven, richting bed, weer 2 Aussies er boven op en een stem die een beetje benauwd klinkt, fijn, dank je wel Boy. 
Nou ja, het is ook nooit goed. Welterusten hoor.

20-01-2007 Lex en Joke

Vanmorgen met Robert en René en hun honden naar Soesterduinen geweest om te gaan wandelen.
We hadden van te voren afgesproken dat we zouden gaan als het niet (hard) zou regenen. Een beetje miezeren, nou ja, dat is niet zo erg. De dag begon goed. Lekker droog, we hadden er zin in met zijn allen. Toen we éénmaal op weg waren begon het een beetje te miezeren. Ach geen probleem. We zijn nog niet goed en wel aan de wandeling begonnen, of het miezeren veranderde toch in een gestaag regentje. Nog niet zo erg, dachten wij en de honden hadden al helemaal nergens last van. We hebben het geweten. De hele wandeling heeft het geregend, niet op gerekend natuurlijk met kleding aantrekken. Er lagen plassen, hoezo plassen, heuse vennetjes overal in de duinen. Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt. Voor de honden dikke pret. Behalve voor Noah, de Airdale terriër van Robert en René?, die hield er niet zo van om natte voeten te krijgen. Maar toen het toch echt begon te hozen, was de lol er wel vanaf. We waren blij dat we weer bij de auto waren. Gauw natte jas en broek uitgetrokken in de auto. Toch geen hond die het zag, alhoewel..... Ondanks dat we de honden thuis hebben afgedroogd, bleef al dat vochtige zand zo heerlijk in hun vachten plakken. Dus na verloop van tijd hadden we in ons huis onze eigen Nieuwegeinse duinen.

21-01-2007 Boy

Vandaag werd ik om 07: 00 wakker. Het stormde, regende en het onweerde. Maar ik ben niet voor niks een ODH dus daar had ik helemaal geen last van. Nee, het eerste waar ik aan dacht was, ha fijn de wekker op 07:00 uur, dat betekent speuren met de baas. Tot mijn schrik hoorde ik hem overleggen met de vrouw of dit wel het goede weer was om te gaan speuren. Ik piepte nog, ondersteund door het telkens naar de garagedeur lopen, duidelijk aangevend, voor mij wel hoor, maar daar werd geen aandacht aan geschonken. Eind van het liedje was dat de baas nog zou bellen met de instructeur. Dus helemaal hopeloos was de situatie niet. Om 08:00 uur belde de baas met Marcel en gelukkig, dat is niet zo'n benauwde, dus ging de training door. Snel werden we allemaal uitgelaten en om 08:30 uur gingen we op pad.

Toen we aankwamen net wat ik verwacht had, droog, harde wind en een heleboel plassen. Vanaf vandaag weet ik wat zompig inhoudt. Want zompig waren de weilanden waar in gespeurd werd. De baas ging gelijk aan de slag om het spoor uit te zetten. Natuurlijk mocht ik niet meelopen en bleef ik braaf in de auto wachten totdat ik gehaald werd. Aan de manier waarop hij terug kwam lopen kon ik zien dat het een zware opgave zou worden. Tjé wat zag hij er uit zeg. Niet bepaald om door een ringetje te halen. Maar zoals eerder gezegd ik ben een echte ODH en niet vies van modder en water. Ik voelde gewoon dat hij twijfelde of ik het spoor wel zou kunnen uitlopen. Ik blaffen dat hij er vertrouwen in moet hebben Ik ben Boy, de spoorzoeker. Na eerst nog een rondje te lopen om te p en te p, tenslotte mag dat niet in de weilanden, gingen we het weiland in. Zomp, zomp, zomp, je zakte er aardig in weg maar ik had er zin in en mij maakte het helemaal niets uit. Speuren ga ik en dat zal ik doen ook. Dus waar is de aanzet? ik kijken en ja hoor heel ver weg in het weiland zag ik het paaltje staan. Ik zou er bijna heen rennen maar de baas hield me tegen. Niet te snel want rust moet er zijn bij het speuren.

Hij had een extra lang spoor uitgezet maar gelukkig heb ik een ijzeren conditie. En ik heb hem verbaasd doen staan. Het hele spoor ondanks de enorme watermassa's in het weiland uitgelopen zonder dat hij moest helpen. Sterker nog volgens mij weet ik het meestal beter dan de baas met zijn kleine neusje. Wij honden zijn daar toch veel beter in. Aan het eind de beloning en een enorm trotse baas dat ik het weer eens gefikst had. Kijk dat vind ik nu leuk, een baas die trots op me is, dat voel ik gewoon en dan zijn we echt een team. Weer de auto in en wachten tot de anderen ook klaar zijn en dan op weg naar het trainingsveld in Maarsbergen.

Nadat de baas daar gezellig met de anderen koffie had gedronken werd ik er weer bijgehaald om te trainen voor het VZH met een mix voor het GG 1 Cynophilia diploma. De baas heeft me al gezegd dat ik VZH moet halen want anders geen examens in het speuren. Nu vind ik die examens helemaal niet belangrijk, dat is echt iets voor mensen, maar ik wil natuurlijk niet de kans lopen dat er wordt opgehouden met speuren, dus doe ik maar wat hij vraagt. Maar eerst effe rennen op het veld en uitnodigen tot stoeien. Wisten jullie al dat als ik even me best doe ik boven de baas uitkom. Hij nu wel. Ik heb mijn best gedaan en na het trainen gingen we beiden als team weer naar huis, naar de vrouw en de andere jongens. Stiekem in mijn hart ben ik blij dat ik weer als enige met hem mee mocht. Heb ik dan toch een streepje voor?

22-01-2007 Cadanz

Etenstijd in de namiddag en ik krijg maar een paar brokjes. Ik weet wat dat betekent.....trainen vanavond. Eigenlijk wil ik nu het liefst meteen weg en die paar brokjes niet opeten. Ik kijk naar Otis. Hij krijgt hetzelfde. Alleen die vreetzak eet wel alles op. De vrouw gaat alle spullen om mee te nemen vanavond klaar zetten in de garage en Otis en ik gaan maar alvast mee. Ze krijgt ons er niet meer uit, ook al duurt het nog even voor we weggaan, want ze zegt dat ze zelf ook nog moet eten. Maakt ons niet uit, wij liggen hier best. Eindelijk is het zover, hup de auto in en daar gaan we dan. Als we aankomen moet Otis in de auto blijven en mag ik als eerste mee om te gaan trainen. In de hal zijn mijn oude baasjes Janine en Henrie al bezig om alle toestellen neer te zetten. Zoals iedere week wordt ik weer enthousiast begroet. Ondertussen is mijn Trainingsroedel compleet en ook dat teefje wat zo lekker rook vorige week is er weer. Jammer dat ze zo op afstand blijft, ik zou haar best even willen besnuffelen. Maar de vrouw laat mij niet in haar buurt komen. Ik krijg het commando..... hoog. Het is dan de bedoeling dat ik ergens overheen spring. Dat is geen probleem. Dat doe ik heel gemakkelijk. Ik ga ergens doorheen en overheen, waar ik dan wat lekkers krijg, meestal kaas. Ook kom ik bij een stel stokken op een rijtje en krijg ik het commando.....paaltjes. Paaltjes, wat is dat? Heb ik dat geleerd?. De hele les doe ik alsof ik ze nog nooit eerder heb gezien en ren er steeds vrolijk voorbij, want dat zal wel de bedoeling zijn.
Als de training voorbij is, ga ik weer de auto in en mag Otis met de vrouw mee. Heb ik de tijd om te gaan pitten, want het duurt wel even voor ze weer terug zijn en we weer richting huis gaan

26-01-2007 Joke

Arme Otis. Vanwege het slechte weer ging zijn training vanavond niet door. En hij wist het nog wel zo zeker. Maar een paar brokjes gehad en allemaal spullen die klaar gezet waren om mee te nemen. Hij kon het niet geloven. Ik vond het niet echt erg. Met dit weer zit ik toch liever binnen. In plaats van hollen werd het een avondje bankhangen. En daar heb ik tegenwoordig gezelschap bij. Ik kan niet gaan zitten of Cadanz springt er bij, laat zich tegen me aanvallen en gaat helemaal gestrekt.
‍
27-01-2007 Otis

Wat hoor ik de vrouw zeggen.......Shira komt zo. Yes dat is leuk. Shira is mijn zus. Als zij komt gaan we altijd weg. Trainen of naar een wedstrijd of zo.
En ja hoor, daar komt even later Shira naar binnen gerend. Ik blijf in de gang wachten, want er klopt iets niet. Wel Shira, maar waar is Hanny? De vrouw roept, Hanny is met Djazz weg. Ze komt straks weer terug. Dat zegt ze nou wel, maar dat geloof ik niet zomaar. Laat ik voorlopig toch maar samen met mijn knuffel in de gang blijven wachten. Na verloop van tijd besluit ik om maar weer in de kamer te gaan liggen, maar wel zo dat ik ook alle deuren in de gaten kan houden. Want je weet maar nooit. Als de baas en de vrouw opstaan worden wij onrustig. Wij honden voelen heel goed aan dat er iets gaat gebeuren en dat klopt ook. Er wordt water getankt, zakken met brokjes gevuld, de autodeuren gaan open Amigo begint te blaffen en Tyri doet zijn uiterste best om daar bovenuit te komen. Wat een kabaal maken die twee. Ik ben blij dat ik niet achter in de auto bij ze zit, maar lekker op de achterbank, samen met Shira. Dat heb ik toch maar goed voor elkaar. Ik zit namelijk altijd dicht bij de vrouw op de achterbank. Als we aankomen zie ik waar we zijn. De hei. Leuk vinden we het daar. We lopen een hele tijd, wel 1 1/2 uur hoor ik zeggen, dus weer tijd om terug naar huis te gaan, waar ons een lekkere bak eten staat te wachten. Daarna is het rustig. We volgen allemaal het voorbeeld van de baas. Goed voorbeeld doet goed volgen. Shira voelt zich hier echt thuis De baas ook

30-01-2007 Amigo

Gisteren ben ik door de baas onder de douche gezet. Ik begrijp de mensen niet hoor! Begin ik eindelijk lekker te ruiken, word ik met één of ander stinkend goedje ingesmeerd. Zeep noemen ze dat. Maar ik weet wel waarom. De dag erna mag ik met de vrouw mee..... Alleen ik en dat vind ik heel leuk. We gaan naar haar vriendin Hanny. Die gaat het grootste gedeelte van mijn nu niet zo lekker ruikende vacht eraf knippen. Komen we daar aan en wat zie ik als ik omhoog naar het raam kijk? Shira en Djazz zitten allebei in de vensterbank naar ons te kijken. Ik hoor ze al blaffen als ik de auto uit kom. Dat moet natuurlijk beantwoord worden, dus ik doe mijn best om zo hard mogelijk terug te blaffen.
De deur gaat open en die twee zijn helemaal door het dolle. De vrouw wordt bijna omver gesprongen, daar heb ik natuurlijk geen last van, stoer als ik ben.
Ik weet precies wat de bedoeling is als we binnen zijn, dus ik zet zelf maar vast mijn voorpoten op tafel. Een klein zetje en ik sta er op. Ik sta een paar uur op tafel en de vrouw en Hanny kletsen echt aan ??n stuk door. Tjonge jonge en Shira en Djazz vinden het nodig om mij steeds lastig te vallen als ik op tafel sta. Springt eerst de één er op en dan de ander, of nog gekker soms allebei tegelijk. Maar ik trek mij er niets van aan. Ik ben tenslotte niet voor niks een stoere Bouvier. Maar als ik weer thuis ben, val ik als een blok in slaap. Toch wel vermoeiend zo'n middag.

31-01-2007 Het Vijfspan
‍Baas, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag namens Tyri, Amigo, Otis, Boy en Cadanz.
‍

01-02-2007 Tyri

Zoals iedere dag lopen we 's morgens een rondje door het park, zo ongeveer een uurtje. Dat is heerlijk, het is een heel groot park, waar je nog wel langer kunt rondlopen. Wat ik minder leuk vind , is dat de vrouw er met het tempo van een jonge hond doorheen rent. Ze mindert zo af en toe wel vaart en staat een beetje te hupsen en te springen, maar dan gaat ze er ineens weer vandoor. Zo nu en dan kijkt ze achterom of we allemaal wel meekomen en als ik een beetje achter blijf hangen roept ze, kom op slomerd, loop eens een beetje door. Nou ja zeg, ik ben helemaal geen slomerd, maar ik ben ook geen vijf meer, dit jaar wordt ik al ien. Vind ik wel een leeftijd om het een beetje kalmer aan te mogen doen. Maar goed als ze merkt dat ik het echt niet meer kan bijpoten, gaat het tempo omlaag, zodat we het allemaal bij kunnen houden. Zo af en toe horen we zeggen, kijk marathon honden. Nou, die hebben er verstand van hoor!! Van dat ras heb ik nog nooit gehoord. En zien ze dan niet dat we allemaal verschillend zijn? Van mij zeggen ze ook weleens, dat is net een vosje. Dat kan wel kloppen, want ook ik verlies wel mijn haren, maar niet mijn streken.

03-02-2007 Cadanz

Het is lazy today. Dit zei de Ierse keurmeester tegen mijn vrouwtje, op de hondenshow in Eindhoven, over mij. De keurmeester, overigens een zeer vriendelijke man, had dit toch helemaal mis. Als ik maar zou kunnen doen wat ik graag zou willen, dan zegt hij dat niet meer van mij. Ik zit gewoon in een dipje, een kleine depressie. Stel je voor, je loopt daar als echte vent op zo'n hondenshow. Overal om je heen hangen de meest verleidelijke luchtjes van allemaal prachtige teefjes en wat doet de vrouw, nee, zegt ze telkens weer en trekt me overal bij vandaan. Het begon al toen we vertrokken. Altijd zit ik achterin de auto bij mijn vriendinnetje Djazz, maar vanmorgen niet. Zit ze voor in de auto aan de voeten van de vrouw. Juist nu ze zo lekker ruikt en ik het extra leuk vind om bij haar te zitten, juist nu mag het niet. Op de terugweg naar huis weer precies het zelfde liedje. Ik druk me tegen het hek om zo dicht mogelijk bij haar te zijn en zij probeert af en toe over de vrouw heen te klauteren naar mij toe, maar ook dat lukt niet. Zeg nou zelf, dat is toch niet eerlijk. Het is toch geen wonder dat ik dan een beetje depri word. Ik heb nergens zin in, ik wil ook niet eten. Ik lig in de gang bij de deur te wachten tot die open gaat. Misschien morgen.

04-02-2007 Amigo

We staan deze zondag iets later op dan gebruikelijk. Normaal gaat de baas met Boy ergens heen en heb ik het nakijken. We gaan speuren Boy hoor ik hem dan zeggen. Je raakt er aan gewend om achter te blijven. Maar vandaag gaat het toch anders. Zou er wat gaan gebeuren? Laat ik maar vast wat heen en weer lopen onder het slaken van de nodige piepen. We worden uitgelaten. Niets bijzonders. De baas gaat met de vrouw koffie drinken. Nog niets bijzonders. De vrouw gaat naar boven. Nog steeds niets bijzonders. Maar dan gaat de baas naar de garage en wij mogen niet mee de garage in. Ik hoor autoportieren open en dicht gaan. Ik begin een beetje hoop te krijgen. Laat ik maar heel dicht bij boy blijven dan kunnen we samen de baas in de gaten houden. Ik twijfel nog wel maar dan komt de baas binnen en mogen alleen Boy en ik mee naar buiten. Joepie!!! ik ga zeker ook speuren. Boy en ik klimmen achter in de auto en kunnen bijna niet wachten totdat we vertrekken. Al gauw merk ik aan Boy dat het voor hem ook anders dan anders is. We rijden een hele andere kant op. Waar gaan we dan heen? Ook Boy weet het niet. Een of andere vrouwenstem uit het dashboard geeft aanwijzingen. Normaal moeten wij naar de baas luisteren maar nu geeft de baas tot echt een staaltje van goed luisteren weg. Daar kunnen wij nog wat van leren. Als ze zegt linksaf dan gaat hij ook linksaf. Niks geen getwijfel, niks eventjes een andere kant op. Gelijk gaan. Na een uurtje rijden, we zijn er maar bij gaan liggen, ruiken we de bossen al. We horen die vreemde vrouwenstem zeggen bestemming bereikt en de baas stopt. Hé wat zien we daar? Allemaal mensen met honden. Wel veel Oud Duitse Herders. Jammer geen Bouviers. Boy denkt daar duidelijk anders over en zodra hij zijn zus Luna ziet is hij niet meer te stoppen. Die moet en zal hij gedag zeggen. Wij willen los, maar de baas denkt daar niet aan. Niks los langs deze drukke weg. Eerst een stuk dieper het bos in. Frieda, één van de baasjes van Luna, mag met Boy lopen. Maar ik, ik blijf bij de baas. Tenslotte heb ik de oudste rechten. Na een paar honderd meter mogen we los. Boy duikt gelijk op Luna, en rennen dat die twee kunnen. Hij krijgt er later concurrentie van Rajan, de reu van Jolanda, bij. Ik blijf stoïcijns bij de baas lopen. Ik ben een Bouvier en....... natuurlijk ook al wat ouder. Het is een mooi bos en daar lopen we met z'n allen kriskras door elkaar. Boy komt wel altijd weer bij de baas en mij kijken. Zo te zien kan hij toch niet zonder ons. Er wordt voorgesteld op een open plek een groepsfoto te maken en de baas zet Boy en mij aan de zijkant en laat ons dan alleen. Gelukkig hebben we dat veel getraind en weten wij dat we pas weg mogen als de baas dat zegt. Boy wil toch nog even kijken waar zijn zus is . Maar een duidelijk nee is ook voor hem voldoende. Kijk dat hebben wij Bouviers nou voor op Oud Duitse herders. Wij doen alles in één keer goed. (Een beetje chauvinisme mag er toch wel zijn?) De baas belooft de groepsfoto's en nog veel meer foto's op de eigen website te zetten. Ook worden de foto's naar de NODHV gemaild. We gaan weer verder. Boy is niet vies van modder. Er zijn maar een paar modderpoelen maar die vindt Boy dan ook. Zou die dat leren met speuren? Hij gaat er midden in staan en laat zich dan verheerlijkt door de poten zakken. De baas heeft er nog foto's van gemaakt. Ook hier geef ik een goed voorbeeld. Niks in de modder gewoon er omheen lopen. Na zo'n twee uurtjes lopen zijn we weer bij de auto en rijdt de baas naar een pannenkoekrestaurant. Boy en ik blijven in de auto. met een man of vijftien wordt er gegeten en flink nagepraat. Volgens de baas was het erg gezellig en is zo'n wandeling voor herhaling vatbaar. Het moet gezegd. De Oud Duitse Herders hebben weer laten zien dat het een geweldig ras is. Geen gegrom en alles in harmonie met elkaar. Daarna is de baas nog even teruggereden en hebben we met z'n drietjes nog een stuk van de wandeling overgedaan. Moe maar voldaan gaan we weer huiswaarts, met dank aan de NODHV voor de organisatie.

06-02-2007 Het Vijfspan.

Vandaag is ons kleine wandelvriendje Cody, de Welsh Corgi van Robert en René geopereerd aan zijn voorpootje. Door een storing in de groei van de ellepijp, werd het spaakbeen, dat wel normaal doorgroeide te lang. Het Radius Curvus Syndroom. Er is een klein stukje van het spaakbeen afgehaald. Dat betekent dat Cody voorlopig rust moet houden, maar het ziet er naar uit dat het met hem weer helemaal goed gaat komen. Dus over een poosje rent hij weer vrolijk met ons mee.
Cody namens ons allemaal veel sterkte en beterschap. Vette lebbers van ons en dikke knuffels van onze baasjes.

07-02-2007 Tyri

Ik mag mee. Ik mag mee, we gaan naar oma toe. Om de achterblijvers extra jaloers te maken, blaf ik er lustig op los, terwijl ik rondjes om de auto ren. Ook onderweg dribbel ik van voor naar achter door de auto heen, af en toe de vrouw een lik gevend, die dan wel eens in haar oog beland. Ik zie dat we er bijna zijn, dus begin ik ook maar vast te piepen van opwinding. Eenmaal aangekomen blaf (vrouwtje noemt het krijsen) ik zo hard ik kan om oma vast te waarschuwen dat ik er aan kom. Maar ik zie haar helemaal niet, waar zou ze zijn. Gauw naar binnen als de vrouw de deur open doet. Nog geen reactie. Ik zie haar liggen onder de deken. Oma ben je moe of ben je ziek? Ik lik haar maar even wakker, tenslotte kom ik hier niet voor niets. Wij noemen haar koekjes oma, want als ze bij ons komt heeft ze altijd koekjes bij zich en hier weet ik ze ook te vinden. Laat ik maar vast in de richting van de keuken lopen. Maar oma heeft een rare arm, daar kan ze niks mee, er zit een heel dik verband omheen. Dus moet de vrouw de koektrommel openmaken. Het maakt mij niks uit van wie ik wat krijg, alhoewel, de vrouw breekt de koek doormidden, dat doet oma nooit. Straks krijg je de andere helft zegt ze. Beetje flauw. Na een tijdje gaan we weer naar huis, maar morgen gaat de vrouw weer naar oma. Dan mag ik vast weer mee.

08-02-2007 Joke

Sneeuw!! De honden kijken vol verlangen naar buiten. Ze moeten nog even geduld hebben tot ik weer terug ben. Maar in de loop van de middag gaan we dan eindelijk de sneeuw in. Het begint zo hier en daar al weer een beetje te verdwijnen. Toch zijn er nog genoeg mooie plekjes om te gaan lopen. Ik begin eerst maar eens met onze eigen tuin. De deur open en feest. Rondjes rennen om de struiken. Als de sneeuw weg is zal ik niet veel van de krokussen meer terug kunnen vinden denk ik. De heren hebben aardig huis gehouden. Als ze een beetje uitgeraasd zijn, gaan we op pad, in de hoop dat de ergste sneeuwgekte er een beetje af is en ik niet onderuit wordt getrokken. Het gaat allemaal goed en we komen heelhuids aan waar ik zijn wil. Een wandelpad langs de IJssel. Het park is vol met ouders en hun kinderen op sleetjes, dus daar gaan we maar niet naar toe. Nieuwsgierig als ze zijn, willen ze vast weten hoe dat zit op zo'n sleetje.
Boy had een witte bal, misschien vinden we die weer terug als de sneeuw weg is.
Nadat de jongens de sneeuw op heel veel plaatsen een ander kleurtje hebben gegeven en Amigo van de sneeuw heeft gegeten alsof het hondenbrokjes waren, gaan we na een uurtje weer naar huis. Ze hebben heerlijk lopen ravotten en hollen en 's morgens hadden we er ook al een stevige wandeling opzitten, dus de rest van de avond hebben we geen hond meer aan ze gehad.

11-02-2007 Boy

Op zondag na het speuren hebben we nu ook VZH-training. Binnenkort moeten we daar examen voor doen, dus er wordt door de baas en mij flink geoefend. De baas moet de appel oefening helemaal uit het hoofd leren. Eerst samen met mij aangelijnd, daarna moet ik los volgen. Soms moet ik tijdens het volgen op ??n commando blijven zitten terwijl de baas door blijft lopen. Dat doe ik natuurlijk zo snel mogelijk. Soms ook moet ik op commando af. Zo'n dertig meter verder draait de baas zich dan naar mij toe en roept me dan voor. Daar ben ik een kei in. Ik vind het een sport om zo hard mogelijk naar hem toe te rennen om daarna vlak voor hem te gaan zitten. Meestal laat hij dan een beloning uit zijn mond vallen. Maar gisteren was het wel heel vreemd. Gisteren werd het parcours "droog" geoefend. Daar snapte ik niks van, want het regende dat het goot. Maar toen de baas zonder mij ging lopen begreep ik wat er werd bedoeld. Hij moet het parcours helemaal alleen zelf lopen en dat ging dus niet helemaal goed. Logisch ook als je bedenkt dat ik er niet was om hem te helpen. Ik zat immers prins heerlijk droog in de auto. Een parcours lopen kan ik beter, want tijdens het speuren was ik ook het spoor even kwijt. Het viel vanochtend echt niet mee. Vanaf het begin stromende regen en weilanden die in halve meren waren veranderd. Maar ik vond het spoor weer terug terwijl de baas het niet meer wist te vinden. Die was helemaal van mij afhankelijk en kijk dat vind ik nou leuk. Normaal moet ik hem volgen maar bij het speuren zijn de rollen omgedraaid. Er wordt ook geschoten tijdens het examen en daar mogen wij niet van schrikken. Gisteren werd er ook geschoten tijdens de training, zonder dat de baas en ik het wisten, tijdens de af en blijf oefening. De baas was heel trots op mij, want ik was de enige die bleef liggen. De rest moest toch even omhoog komen om te kijken wat er aan de hand was. Een oefening die ik niet zo prettig vind is dat ik door een aantal mensen strak word ingesloten als ik moet blijven zitten. Gelukkig blijft de baas bij me, en daar ben ik wel blij mee want met de baas aan mijn zij kan ik de hele wereld aan.

‍13-02-2007 Otis

Het is vandaag geen feest om in het park te lopen. Wat een moddertroep, mopperde de vrouw. Dat wordt weer een hele klus om jullie schoon te krijgen. Modderig was het wel, maar over troep denken wij en de vrouw toch heel verschillend. Zeker Boy en Amigo, die zien modder absoluut niet als troep, de rest van ons gaat er wel wat voorzichtiger mee om. Weer thuis gekomen, zet de vrouw een gedeelte van de tuin af, zodat Cadanz niet weg kan en wordt een stuk van de tuinslang gepakt. Zodra Cadanz de tuinslang ziet, probeert hij zich aan alle kanten te verstoppen. Het is toch zo'n watje, bang voor een beetje water en nog wel warm water. We worden afgespoeld en de vrouw legt de tuinslang neer om Cadanz op te halen. Zal ik je even helpen vrouw? Ik ben namelijk heel behulpzaam. Ik help graag bij het stofzuigen, vloeren dweilen en ook de stofdoek trek ik regelmatig uit de handen van de vrouw om haar te helpen. Ik trek aan de tuinslang net op het moment dat de vrouw hem ook weer oppakt en de sproeier aanzet. Kijk nou, de sproeier recht in haar gezicht. Was je ook vies vrouwtje? Ze roept wat, ik versta het niet, maar ze vond het vast en zeker leuk, dus probeer ik het nog een keer. Jammer, het mocht niet meer, maar hoezo geen feest vandaag? Met de tuinslang stoeien is altijd feest.

15-02-2007 Cadanz

Vanmiddag alleen met de vrouw meegeweest naar het park. Ze had een karretje bij zich met twee grote zakken met stokken erop. Die stokken werden op een rijtje gezet en we gingen zoals ze dat noemt paaltjes trainen. Het werd precies uitgemeten en er gingen ook van die banden omheen. Die noemt ze wires. Zal wel. Dat maakt het voor mij makkelijker om de paaltjes opnieuw aan te leren aangezien ik de laatste tijd niet meer weet wat ik daarmee moet. De vrouw was er wel even mee bezig en ondertussen kon ik lekker rondsnuffelen. Er waren nog drie honden op het veldje en waren ze het nou wel of niet.....Ze leken een beetje op mijn flyballvriendinnetje Sophie de schapendoes, maar ik zag er toch iets vreemds aan. Ik wilde er heel graag naar toe, maar durfde niet goed en begon op afstand en in de buurt van het vrouwtje uitnodigend te piepen en heen en weer te lopen. Nou vooruit, ik trok de stoute schoenen aan en ging op bezoek. Wat me toen gebeurde, help, ik werd me daar toch door alle drie aangevallen. Ik lag op de grond en overal werd in me gebeten. De vrouw kwam er aan gerend, maar het vrouwtje van die drie honden had ze al van me af gehaald en ik ging snel naar de vrouw toe. Mijn hele kop was vies en nat, maar gelukkig, ik was nergens gewond. Dat waren geen Sophietjes, zei de vrouw, deze zijn niet zo lief. Ondertussen stonden de paaltjes klaar en was ik weer aardig van de schrik bekomen. De drie honden waren vertrokken en we hebben nog lekker getraind. Ik ging echt keihard door de paaltjes heen, want elke keer als het goed ging, kreeg ik een stuk kaas. De vrouw werd helemaal enthousiast en ik dus ook. Morgen gaan we weer oefenen.

17-02-2007 Otis

Vanmorgen vertrokken de vrouw en ik naar de KV Nieuwegein waar we altijd flyballen. Toen we aankwamen zag ik dat de auto van mijn zus Shira er al stond. Ze waren ook net aangekomen en we gingen eerst met elkaar een stukje wandelen.
Hmmm, Djazz ruikt nog erg lekker, ik volg haar op de voet en doe mijn best om bij haar in een goed blaadje te komen. De vrouw wil het niet hebben en omdat ik het niet kan laten, doet ze me de riem om. Moet je maar luisteren zegt ze. Na de wandeling gaan we richting trainingsveld, waar de flyballapparaten al klaar staan. Een Hollandse bak en een internationale bak. We gingen niet om te trainen, maar om wedstrijdteams samen te stellen voor het komend seizoen. Op de internationale bak kunnen twee teams gevormd worden en we moesten vandaag laten zien hoe goed we zijn. We moesten allemaal een paar keer alleen een race lopen en er werd gekeken hoe lang we er over deden. Daarna gingen we in ??n rij en werden we na elkaar naar het apparaat gestuurd, een aantal keren achter elkaar.
's Middags gebeurde hetzelfde maar in omgekeerde volgorde, zodat als laatste gekeken werd hoeveel energie we nog over hadden en hoelang we over een race deden. Een flyballtoernooi duurt een hele dag en ook 's middags moet er nog gelopen worden. De instructeurs verdwenen in een hokje en aan de hand van de uitslagen gingen ze teams samenstellen. Nou waren mijn tijden 's morgens heel goed, maar 's middags was dat minder. Shira loopt altijd heel hard, harder dan ik, maar ik hoopte toch dat we in ??n team zouden zitten. Jammer voor Cadanz, die had eigenlijk ook moeten lopen, maar nou mocht ik lekker alleen mee. Cadanz krijgt zijn kans nog wel, want hij loopt ook heel hard. De uitslagen waren bekend en ja gelukkig, Shira en ik zitten in ??n team, samen met de meeste flyballmaatjes van vorig jaar. Flyball is geweldig en dat heb ik laten horen vandaag.

20-02-2007 Cadanz

Ik vind andere honden heel leuk, maar vooral kleine Teckeltjes, net als Koosje die op ons pleintje woont. Vanmorgen in het park liep er ook eentje, samen met een ander hondje en een man die ook zijn kindje aan het uitlaten was. ik er naar toe natuurlijk, Oost-Indisch doof toen de vrouw mij riep. Ik had ze nog nooit eerder gezien, dus moest nodig kennismaken. Allebei de hondjes vonden mij niet zo leuk en ik kwispelde toch bijna mijn staart er af. T....hond, zei de baas van die hondjes, toen het Teckeltje het op een hollen zette en ik er achter aan natuurlijk, dat zijn de leukste spelletjes. Het Teckeltje rende terug naar de baas die hem snel optilde en ondertussen stak hij zijn poot uit naar mij. Waag het niet om mijn hond een schop te geven, riep de vrouw, want dan ben je niet klaar met mij. De man zei iets onaardigs tegen mijn vrouwtje. Maar gelukkig zijn er ook heel veel aardige mensen. Mensen die ons mooi vinden. Die zelfs van de fiets afstappen om te zeggen mevrouw, wat heeft u een prachtige honden. De vrouw helemaal trots natuurlijk. Willen ze weten van welk ras wij zijn. Nee, wij zijn geen (leuke) kruising, geen blue merry Shelties, ook geen Collies of Australian Cattledogs. Wat wij wel zijn, Australian Shepherds Nooit van gehoord.

22-02-2007 Joke

Het is vandaag de tweede mooie dag deze week. De zon schijnt de hele ochtend en de deur naar de tuin was al vroeg open. Het is te merken aan het gedrag van de honden. Ze zijn een stuk levendiger. Wat dat betreft lijken de honden op de baas, in dit geval de vrouw, want ik kan slecht tegen dat sombere weer. Boy en Cadanz liggen samen te kroelen en elkaar af te lebberen, maar even later gaat het er wat heftiger aan toe als Cadanz wil stoeien. De tijd dat Boy en Cadanz samen nog echt op een speelse manier stoeien is wel voorbij. Het zijn nu voornamelijk machtspelletjes die gespeeld worden. Cadanz probeert bij Boy hoever hij kan gaan, nou dat is niet ver. Ze staan soms hoog tegen elkaar op, maar Cadanz verliest het telkens weer en ligt voornamelijk op zijn rug. Het gaat overigens op een zeer ontspannen manier, zonder gegrom en als ze er genoeg van hebben, kruipen ze weer lekker tegen elkaar aan. Cadanz en Otis is een ander verhaal. Twee kwajongens, die samen lekker uit hun dak kunnen gaan, een plezier om naar te kijken. Dat gaat niet zo geluidloos als met Boy, het hoge gekef van Otis, waarschijnlijk teveel naar Tyri geluisterd en de zware blaf van Cadanz. Sorry buren. Cadanz probeert Otis niet uit. Voor hem is Otis zonder twijfel de baas. Maar hij wil natuurlijk wel de kunststof kluif die Otis heeft - er liggen er nog een stuk of wat- en probeert al blaffend Otis de kluif te ontfutselen, die heerlijk over zijn "buit" heen ligt te rollen. Op een onbewaakt ogenblik heeft hij hem dan toch te pakken gekregen en loopt triomfantelijk weg met de kluif in de bek. Zodra Otis dit merkt gaat hij er achteraan en pakt in ??n beweging de kluif weer af van Cadanz. En het spelletje begint opnieuw. Deze week gaan er weer een aantal trainingen van start. Vanavond mag Cadanz mee. Dan zijn onze avonden en de weekenden weer aardig gevuld. Zeker als straks ook de wedstrijden gaan beginnen. Heerlijk, we hebben er zin in.


25-02-2007 Joke

Cadanz is in zijn gedrag een exacte kopie van een van de Golden Retrievers die we hebben gehad. Felix. Hij heeft alleen een ander jasje aan. Hij heeft hetzelfde tegen me aan hang gedrag, misschien nog wel een graadje erger. Felix wauwelde dan hele verhalen tegen me. Cadanz doet dat (nog) niet. Maar misschien komt dat nog. Cadanz heeft ook dezelfde onverstoorbare blik, zo van na mij de zondvloed. Hetzelfde niet luister gedrag als hij andere honden ziet en ook al roep ik hem, gewoon gaan. Hij heeft zelfs hetzelfde van me wegloop loopje, een tikje arrogant en vooral net doen alsof je niks hoort. Maar helaas overkomt Cadanz regelmatig wat Felix ook heel veel overkwam. Ook al bedoelt hij het nog zo vriendelijk, niet iedere hond stelt prijs op zijn gezelschap. Zo ook vanmorgen. Cadanz was niet te overtuigen om niet naar een loslopende Boxer toe te gaan, met als gevolg dat hij op een vreselijke manier is gegrepen. Cadanz mag van geluk spreken dat hij een enorme dichte vacht heeft en daardoor geen ernstige verwondingen heeft opgelopen, want die Boxer wist van geen ophouden. De eigenaar deed er alles aan om de Boxer te pakken, maar op een gegeven ogenblik wist Cadanz te vluchten omdat ik er met Amigo en Otis naar toe liep en kon zij haar hond pakken. Ik had Otis en Amigo aan de riem gedaan, want ik weet zeker als ik die 2 had laten gaan het waarschijnlijk een bloedbad zou zijn geworden. Vooral Otis die zijn roedel tot het uiterste verdedigt. Nu hoopte ik en dat was gelukkig ook zo, dat het al met al mee zou vallen. En denk je nou dat hij er iets van leert, absoluut niet. Ik heb hem een paar keer tegengehouden om weer naar vreemde honden toe te lopen. Het is werkelijk niet te geloven. Ook daarin is hij precies Felix. Ik was stapelgek op Felix, zijn foto zit nog steeds in mijn portefeuille en ik heb vreselijk veel en lang verdriet gehad toen we hem moesten laten inslapen. Zou hij dan toch misschien teruggekomen zijn...?

26-02-2007 Otis

Vanmorgen mochten Cadanz en ik alleen met de baas en de vrouw mee. We gingen naar Dorit Aharon voor onze halfjaarlijkse sportkeuring. We gaan daar altijd graag naar binnen, want dan komt meteen de koekjestrommel te voorschijn. De vrouw vertelde dat ik nogal onstuimig (onstuimig ik?) overeind was gesprongen op de parketvloer en een behoorlijk vreemde draai had gemaakt. Vanaf dat moment heb ik een paar dagen wat mank gelopen, maar toen dat over was vertrouwde de vrouw het nog steeds niet echt. Ik hup af en toe met mijn achterpoten en dat is kennelijk niet goed. Ik moest een stukje lopen buiten en ja, Dorit zag het ook. Toen ze mijn achterpoten ging bekijken en mijn knieæn, voelde ze dat het niet helemaal goed zat. In mijn rechter achterpoot staan mijn spieren wat strak, maar mijn linker knie is heel pijnlijk als ze daar aan zit. Het is allemaal niet zo heel vreselijk, maar ik mag twee weken niet trainen en niet loslopen. Wat een straf. Daarna weer rustig opbouwen. Het scheelt dat ik meteen weer een koekje kreeg, dat maakt veel goed. Ik werd ook gewogen, 27 kilo. De vrouw schrok er van, maar ik ben niks te dik. Hij is een echte man geworden zei Dorit. Ze vindt mij leuk. Daarom staat er natuurlijk een foto van mij bij haar op de kast in de behandelkamer. Er werd ook een ruggenwervel rechtgezet, net als bij Cadanz. Dat was het enige wat er bij Cadanz niet goed was. Maar dat zou wel eens kunnen komen omdat hij gisteren heel vreemde bewegingen heeft gemaakt toen hij werd aangevallen. Ik dacht dat ik nog een koekje kreeg, maar het waren pillen die ik een week moet slikken. Ja dag, die heb ik onmiddellijk uitgespuugd, ik ben niet gek! Niet dat het wat hielp want de baas stopte ze daarna achter in mijn keel en moest ik ze wel doorslikken. Voorlopig gaan we er niet meer naar toe, pas over een half jaar weer en dan mag Boy ook mee.

28-02-2007 Amigo

Wat is dat nou!! Als we 's morgens vroeg opstaan krijgen we altijd brood om te eten. Ik zie dat Otis en Tyri wel krijgen, de andere twee willen niet eten 's morgens, maar ik krijg helemaal niks. Nou ja een korstje. Dat is voor mij niks, want normaal gesproken gaan er wel drie sneetjes brood naar binnen. Later die ochtend ga ik met de vrouw ergens heen waar ik nog niet eerder ben geweest. Maar het ruikt wel bekend. Ik weet het al de dierenarts. Hij kijkt naar mijn tanden en even later voel ik een prik in mijn achterpoot. Ik wil niet, nee ik wil niet, maar ik zak door mijn poten ondanks dat ik mijn best doe om te blijven zitten. Als ik weer wakker wordt, laat ik dat onmiddellijk horen. Ik wil naar huis, blaf ik. Maar het duurt toch nog heel lang voordat ik de vrouw weer zie om me op te halen. Je hebt weer mooie tandjes, zegt ze. Dat weet ik ook wel, die had ik toch al. Daar eet ik elke dag mee, behalve vandaag. Dus het wordt tijd dat daar iets aan gedaan wordt. Thuisgekomen ren ik meteen de keuken in om te kijken of er iets in mijn bak zit. De vrouw doet er een heel klein beetje in. Dat is wel erg weinig vind ik zelf, maar ze zegt dat ik later nog een beetje krijg. Nou vooruit dan maar en ik ben blij dat ik weer thuis ben.

05-03-2007 Otis

De vrouw vindt mij een ramp als ik een blessure heb. Ik vind namelijk zelf dat ik nergens last van heb, dus rustig aan doen daar heb ik echt nooit van gehoord. Ik stuif nog steeds overeind als de vrouw wegloopt en ik achter haar aan ga. Ik spring op het bureau in de garage en weer net zo gemakkelijk er af, maar dat mag helemaal niet. Doe toch eens rustig zegt ze dan. Tja... Ik had bijna een week niet losgelopen. Dat is toch geen leven voor een hond. Ik vond dat ik daar iets aan moest doen. Dus gewoon de vrouw alle kanten op sleuren achter de anderen aan, die wel lekker liepen te rennen. Nou dat werd ze goed zat, maar dat niet alleen, ze vond dat mijn knietjes er alleen maar harder door gingen knikken-letterlijk dan Ik kreeg mooi mijn zin, wat ben ik toch slim, want de riem ging er af en ik was weer vrij. Heerlijk was dat. Het zijn wel aangepaste wandelroutes, dus niet langs grote grasvelden, waar ik lekker met Cadanz kan ravotten, maar langs wandelpaden waar we niet veel kanten op kunnen en ik niet van die rare capriolen uit kan halen zegt de vrouw. Ach beter iets dan niets, een hondenpoot is gauw gevuld. Het meest vervelende is dat ik niet mag trainen. Cadanz gaat lekker mee en ik moet thuis blijven. Ik doe mijn uiterste best om de vrouw over te halen om me toch mee te nemen. Ik druk me zo strak tegen de deur, dat ze me er bijna niet vandaan krijgt. Als het haar dan toch is gelukt om me er bij vandaan te sleuren, probeer ik het op een zielige manier. Ik kruip helemaal in elkaar met mijn staart tussen de poten en doe alsof ik vreselijk mishandeld word. Bijna plat op mijn buik kijk ik haar zo smekend mogelijk aan. Maar niets helpt. Ik moet thuis blijven. Ik loop de trap op en ga boven aan de trap liggen mokken. Voorlopig zien ze me niet beneden.

06-03-2007 Cadanz

Het regent, nee het plenst. Dat noemen mensen hondenweer. Hoezo hondenweer!! Met dit weer stuur je toch geen hond naar buiten. En toch gaan we er met zijn allen weer op uit voor een wandeling. We beginnen er aan te wennen dat het regent als we buiten lopen. Maar echt vrolijk word je er niet van. Ook de mensen niet. Als we op "ons wandelpad" langs de IJssel lopen wordt er op ons gemopperd door fietsers die het "hun fietspad" vinden. Als we weer thuis komen zegt de vrouw 'schudden' als ze buiten voor de deur onze riemen af doet. Dan zijn jullie tenminste vast wat water kwijt voor jullie naar binnen gaan. Op een enkele gehoorzame hond na, denkt de rest doe nou eerst die deur maar eens open. Binnen gekomen gaan we ons heerlijk uit staan schudden, zodat alles drijfnat wordt in de garage en natuurlijk ook vies van de modderspetters. Ik spring als eerste op het bureau om afgedroogd te worden, maar voor de vrouw zover is duurt wel even. Dus ik begin maar een beetje in het rond te tollen en me overal tegen aan te wrijven. De vrouw gooit vast een handdoek over me heen in de hoop dat ik dan niet zo idioot doe, tenminste dat vindt zij. Maar dat kan ik met handdoek om ook. Met wat zij rare bokkensprongen noemt hobbel ik een beetje over en door alles heen, tot ze er een eind aan maakt en me eindelijk begint af te drogen.

07-03-2007 Cadanz

Woensdagavond is flyballavond. Vanavond is de tweede les in de selectiegroep. Dat betekent dat de volgende stap de wedstrijdgroep is en wedstrijden lopen doet de vrouw met plezier. We gaan nu leren om elkaar op de start/finish zo snel mogelijk te kruisen. Maar de hond die start mag de terugkerende hond niet kruisen voor die over de laatste horde is. Ik ga echt keihard over de baan, want dat vind ik gaaf, alleen ik moet pers de bal mee terugnemen en daar heb ik niet altijd zin in. Eigenlijk ben ik niet echt een ballengek. Dus zo nu en dan laat ik hem gewoon vallen onderweg, wat de vrouw niet zo leuk vindt. Om haar een plezier te doen neem ik de bal ook regelmatig wel helemaal mee terug en dan wordt ik enthousiast beloond. Ik heb hele leuke vriendjes in de groep, maar vooral de vriendinnetjes hebben mijn aandacht, zoals Sophie, waar ik al vanaf het begin samen mee train. Maar in deze roedel zit ook een heel leuk Golden Retriever vrouwtje, wel wat ouder, maar wat zou dat. Eigenlijk zijn dit de dingen die me het meest interesseren vanavond. Ook Nick onze trainer, op wie ik helemaal gek ben lukt het vanavond niet niet om mijn aandacht te krijgen. Nu even niet hoor, ik heb andere dingen aan mijn hondenkop. Naast ons staat ook een groep te trainen en eigenlijk wil ik daar wel even gaan kijken. De mevrouw die daar de honden roept en de ballen in het apparaat stopt ken ik, dus zou het toch leuk zijn om haar even te gaan begroeten. Ik sta bij het apparaat en in plaats van de bal mee te nemen doe ik een paar stappen haar kant op. Maar de vrouw roept mij terug. Ok? dan niet. Wat we ook moeten doen is in een rijtje achter elkaar gaan staan. De trainer zegt dan wanneer we mogen gaan. Voor me staat Jim de Border Collie te springen en te blaffen om te mogen gaan. Achter me gaan ze ook al zo tekeer. En ikke....zucht wat een herrie om me heen....kijk een beetje verveeld naar al dat gedoe. De vrouw probeert me ook een beetje gek te maken. Zo van waar is de box, waar is de bal, ga de bal halen. En ze begint een beetje aan me te sjorren. Ik vraag me af of ze niet lekker is. Ik weet heus wel waar de box is, ik loop er de hele les al naar toe. Zodra het mijn beurt is om te gaan ga ik als een raket en omdat de vrouw het zo leuk vindt, neem ik voor haar de bal mee terug.

11-03-2007 Lex en Joke

Het was alweer een tijdje geleden dat we Flynn, het broertje van Cadanz hadden gezien. We vonden het dan ook heel erg leuk om met zijn baasjes Hanneke en Herman af te spreken voor een wandeling in het Zandenbos bij Nunspeet. Het was het goede idee van Ilonca, hun dochter, die de wandeling heeft georganiseerd en ook heeft geïnformeerd of er nog meer broertjes en zusjes mee wilden gaan wandelen. Jammer genoeg was dit niet het geval, want het zou leuk geweest zijn om de rest ook weer eens terug te zien. Het is een geweldige middag geworden. Er was een uitgezette wandelroute maar omdat er meer parkeerplaatsen zijn was het even zoeken naar de juiste parkeerplaats om het begin van de wandeling te vinden. We hadden Cadanz, Tyri en Boy meegenomen. Het was heel jammer voor de andere 2 die thuis bleven, maar om Otis die 2 weken redelijk rustig aan heeft gedaan een boswandeling van een paar uur te laten maken, leek ons niet verstandig. Nadat de honden opnieuw kennis had gemaakt en ze al snel wisten wat ze aan elkaar hadden, gingen we op pad. Ondanks de drukte op de parkeerplaatsen zijn we tijdens de wandeling bijna niemand tegen gekomen. Heerlijk rustig dus. en wat hadden we een prachtig weer. Precies de goede dag geprikt om te gaan lopen. Flynn zag wel wat in Tyri, hij was hem regelmatig aan het uitdagen, waar Tyri in het begin niet zoveel van moest hebben. Zo gaat het thuis ook met Cadanz. Cadanz reageert dan net als Flynn. Je plat op de buik gooien, heel veel spelgedrag laten zien en vooral blijven volhouden. Alleen Tyri heeft niet zo veel zin meer in al dat gedoe aan zijn lijf en snauwt hem dan weg. Flynn en Cadanz hebben allebei dat gezellige fleemgedrag. Regelmatig moet er even gekroeld worden, maar ook gaan ze allebei wel hun eigen gangetje en gaan ze graag op onderzoek uit. Kortom er zijn duidelijk overeenkomsten tussen de broers. Flynn is een ontzettend vrolijke hond. Zijn staart zie je de hele wandeling heen en weer zwaaien. Na de wandeling was het tijd voor koffie met zelf gebakken cake door Ilonca. En die smaakte heerlijk. De honden hadden ook dorst en gebroederlijk dronken ze allemaal uit één bak. Het werd tijd om weer naar huis te gaan. We vonden het super gezellig en we hebben afgesproken om weer een keer te gaan wandelen want dit is absoluut voor herhaling vatbaar. Zandenbos.

14-03-2007 Otis

Vanmiddag samen met de vrouw op pad geweest. We gingen naar Dorit Aharon, om te controleren hoe het met mijn knie is. Het goede nieuws is dat het wel een stuk beter gaat, maar het slechte nieuws is en dat voel ik ook, dat de knie nog niet helemaal genezen is. Wat een teleurstelling, mag ik deze week en volgende week weer niet trainen. IK zou niet mee mogen met de vrouw. Dat kan toch helemaal niet. Daar word ik verschrikkelijk depri van. Maar de vrouw heeft al gezegd dat ik toch mee mag en gaat ze met mij wel gewoon een stukje wandelen. En ja, 's avonds gingen Cadanz en ik allebei mee. Eerst ging Cadanz en later werd ik uit de auto gehaald. Helemaal happy liep ik mee in de richting van het trainingsveld. De vrouw liep er voorbij, je gaat verkeerd, blafte ik bij de ingang, maar ze liep gewoon door. Zal ik je laten zien waar je heen moet? Toch maar achter haar aan gelopen. Even een stukje gewandeld en daarna gingen we wel naar het trainingsveld. Yippie....ik zag Shira al lopen en mijn andere trainingsmaatjes. Ik kom eraan, kefte ik steeds harder van enthousiasme. Maar wat nu, word ik aan het hek vastgelegd. En de vrouw loopt weg en komt even later terug met een bekertje koffie. Geeft niks, ik ben er toch en kan het lekker allemaal zien. Ik word er helemaal vrolijk van. Over twee weken mag ik weer voorzichtig gaan opbouwen met de training vertelt de vrouw aan onze coach.
Als ik thuis kom ben ik nog steeds vrolijk en ga van plezier liggen rollenbollen over de kussens in de kamer.

17-03-2007 Joke

We hebben in Nieuwegein niet te klagen over hondenuitlaatgebieden. Aan één kant hebben we vijf minuten lopen van ons huis een prachtig hondenuitlaatgebied in een heel groot park. Lopen we vijf minuten de andere kant op hebben we in een gebied van Rijkswaterstaat een heerlijk groot stuk aangelegd "bos" met grasvelden, watertjes en twee enorme poelen waar de honden zich naar hartenlust kunnen uitleven. Vandaag kwam Hanny met haar 2 Aussies en terwijl Lex zich met Boy druk maakte tijdens de GG training zijn wij met de rest van de honden naar het IJsselbos geweest. Het was er wel redelijk drassig, maar dat was voor ons vervelender om te lopen dan voor de honden. Ik heb Otis er los laten lopen zodat hij mee kon hollen met de rest. Het was eigenlijk een test voor morgen om te kijken of we mee zouden kunnen met de strandwandeling. Ze hebben heerlijk achter elkaar aan lopen hollen zonder al te veel fratsen en dat heeft de knie van Otis goed doorstaan. Ook toen hij na de wandeling thuis een poosje had gelegen kwam hij zonder problemen en zonder daarna even mank te lopen overeind. Dat geeft de burger weer moed. Het is toch moeilijk te bepalen of hij pijn heeft. Dat komt door zijn enthousiasme zegt Dorit, de therapeut. Hij laat het gewoon niet zien.
Tyri en Amigo hadden het ook uitstekend naar hun zin. Tyri zet het graag op een rennen zodat de hele meute achter hem aanholt maar zodra hij wordt ingehaald en ze hem proberen te "vangen" vlucht hij gauw het water in om het even later weer opnieuw op een lopen te zetten met de rest achter hem aan. Dat was weer even ouderwets genieten. Shira vindt het heerlijk om een bal uit het water te halen en Djazz die even daarvoor op een plek door het water holde waar ze nog grond onder haar pootjes voelde ging achter haar aan. Lichte paniek, ze had geen bodem onder haar voeten en ging even helemaal onder. Ze wist niet hoe snel ze het water weer uit moest komen. Maar zwemmen kan ze dus. Na een tijdje weer thuis gekomen had de jongste generatie nog geen last van moeheid en deden nog een spelletje kluiven afpakken van elkaar. De rest hield het wel voor gezien, maar aan Amigo en Tyri kun je heel goed merken dat ze een dagje ouder worden. Zij hadden later wel moeite met opstaan.

18-03-2007 Boy

Gelukkig heb ik ook nog goed nieuws. De moeder van Hanny schildert. Een tijdje geleden heeft ze van Otis een prachtig schilderij gemaakt. Dat schilderij hangt nu prominent in de kamer en sinds die tijd loopt Otis naast zijn schoenen. Maar nu komt het. Van mij wordt ook een schilderij gemaakt. Ben ik apetrots op. De baas heeft van mij een staatsiefoto gemaakt. Deze foto wordt gebruikt voor het schilderij. Als je me in vol ornaat wil zien klik dan maar op deze link. Staatsiefoto. Vinden jullie hem mooi? Zou ik Otis van zijn plaats kunnen verdringen? Als ik nou maar niet op het toilet kom te hangen.

18-03-2007 Boy

Mensen zijn toch maar watjes. Duidelijk geen hond en zeer zeker geen ODH. Waarom ik dat zeg? Omdat vandaag weer het bewijs geleverd is. Al weken denken Amigo en ik en de rest van de roedel Yippie zondag 18 maart gaan we naar het strand. Ik denk nog en daarvoor ga ik speuren. Nou dat kan ik wel aan, laat maar gebeuren. Bij het opstaan nog niets aan de hand. Nou ja niets bijzonders dan. De eerste ochtendwandeling lopen we in de regen. Doen we wel vaker maar in dit geval toch net even iets anders. De baas had de verkeerde jas aangetrokken, had dus niet in de gaten dat het buiten regende. Ik kreeg al zo'n voorgevoel het gaat vandaag anders dan anders. En ik krijg gelijk. Lees maar verder. Gewone tijd vertrekken naar Woudenberg om te speuren. Zoals gebruikelijk moet ik in de auto blijven totdat de baas is uitgekletst met de anderen. Maar dit keer kwam hij wel erg snel terug. Hij doet de klep open en ik spring er enthousiast uit. Maar potjandoppie ik moet weer terug in de auto. Wat blijkt het weer is veel te slecht om te speuren. Ik geef toe er waren slagregens en er stond heel veel wind maar niet speuren dat vind ik nou watjesgedrag. Terug naar de kantine van de Club in Maarsbergen. Ik in de auto en hij gezellig kletsen met de anderen. Na verloop van tijd kon het er nog net vanaf dat hij met mij in de regen op het veld ging trainen. Dat viel me nog van hem mee. Maar we zijn er nog niet hoor er komt nog meer rampspoed. Blijkt dat terwijl de baas en ik weg waren er druk gemaild is door de vrouw met de andere baasjes van mijn nestgenoten (het zogenaamde A nest / A team). Ze hadden afgesproken dat ze contact met elkaar zouden houden om te zien of de wandeling aan de kust wel door kon gaan. Het KNMI had gisteren slecht weer voorspeld. Nou en!! is er wel vaker. Maar jullie kunnen het al voelen aankomen. Watjesgedrag. De wandeling ging niet door. Nou vraag ik jullie. Een beetje hond heeft er geen last van maar mensen wel. Ze denken te veel na. Gewoon gaan. Maar ja wat doe je er aan? Je legt je er maar bij neer. Zucht.

20-03-2007 Otis

Mocht ik weer alleen mee met de vrouw. Alleen de laatste tijd voorspelt dat niet veel goeds. Er gebeuren niet echt leuke dingen al ga ik natuurlijk graag mee. Ook nu weer stoppen we bij de DA. Waar is dat nu weer goed voor. Ik ben helemaal niet ziek hoor!! Het vrouwtje vindt dat ik me anders gedraag dan in het verleden. Niet meer zo haantje de voorste en wat rustiger als we weggaan bijvoorbeeld. Ik sprong inderdaad tafeltje op tafeltje af, dribbelde van voor naar achter, ja dat is wel minder. Maar goed daar hoef je toch niet ziek voor te zijn. Dat tafeltje op bij de DA, eigenlijk wilde ik dat helemaal niet. Zo stoer als ik me voor kan doen, was ik nu helemaal niet. De vrouw moest me goed vasthouden, want anders was ik er zo weer vanaf gesprongen. Ik werd helemaal onderzocht, maar alles zag er goed uit. Kon ik ook wel vertellen. En toen, daar kwam ze weer aan met zo'n vreselijke naald. Dat weet ik nog heel goed van de vorige keer. Ik werd daarna wakker in een hokje, helemaal alleen. Dat wil ik niet nog een keer. Dus ik stribbelde tegen zo hard als ik kon, maar het hielp niet. De vrouw hield me zo goed vast, dat ik niet weg kon komen. Achteraf viel het heel erg mee. Er is bloed afgenomen om te onderzoeken. Ik mocht weer van de tafel en hoefde niet te blijven. Ik weet al dat mijn lever en nieren goed zijn en ik ook geen suiker heb. De vrouw wordt in de loop van de week nog gebeld over de rest van het onderzoek, dat kan een paar dagen duren. Ik kreeg nog een koekje voor de schrik, maar nee ik ga liever de deur uit. De vrouw gaf het aan mij in de auto en ja, daar heb ik het natuurlijk wel opgegeten.

22-03-2007 Cadanz

Het is weer donderdagavond, dat betekent behendigheid trainen bij Behendigheidsschool IJsselstein, alleen voor mij. Ik zie de vrouw hele pakken kleding aantrekken....dat ze nog kan lopen! Gelukkig heb ik dat niet nodig. Ik heb mijn eigen jas en die is warm genoeg. Maar het is inderdaad heel erg koud, zeker als we daar nog even moeten wachten voor onze les begint. Er staan allemaal nummertjes bij de toestellen, we gaan een parcourtje lopen zegt de vrouw. Kunnen we zien hoe het gaat, als straks de wedstrijden beginnen. Ik wordt vastgezet en de vrouw gaat alleen rondjes lopen op het veld. Parcours verkennen noemen ze dat. Als ze het heeft gezien komt ze me weer ophalen. Er gaan eerst wat andere honden en dan zijn wij toch aan de beurt. Poeh, het is goed opletten wat de vrouw doet, want we maken heel wat draaien en wissels. Als we zijn gefinisht wordt ik uitbundig beloond. Foutloos rondgekomen en het was geen gemakkelijk parcours voor ons beginners. Ik zie heus al die jaloerse blikken wel van die Border Collies en Groenendalers. Ha, hadden ze maar een Aussie moeten worden. Daarna doen we nog wat oefeningen en gaan we het parcours nog een keer lopen. Maar ondertussen had ik alweer andere dingen aan mijn hoofd, zoals lekkere vissnoepjes die ik van Margot kreeg en leuke hondjes die aan de kant stonden, dus dat laatste rondje was niet echt een succes. Maakt niks uit, de vrouw was toch trots op mij, ze weet dat ik het kan zegt ze. Kunnen we vol goede moed aan de wedstrijden beginnen.

23-03-2007 Otis

Vandaag belde de DA. Ze had de uitslag van het bloedonderzoek ontvangen van het lab. Gelukkig bleek bijna alles goed te zijn. Nergens ontstekingen, alleen de nierwaarden zijn te hoog. Voor de zekerheid krijg ik nu ander voer, om geen nierproblemen te krijgen. De vrouw was benieuwd of ik het wel zou eten, ze heeft het gezien, ik eet gewoon alles. Het zou kunnen dat ik me daardoor niet zo lekker voel en ook wat sneller moe ben. Over een maand of 2 - 3 zou ik moeten gaan merken dat ik ander voer eet. En dat ik snel moe ben heb ik afgelopen woensdag gemerkt. Ik mocht een paar baantjes mee flyballen, weer een beetje opbouwen, maar na 2 x lopen lag ik al uitgeteld op de grond. De vrouw overweegt nu om met mij te stoppen met flyball, maar dat zou ik heel erg vinden, want ik vind het geweldig om te doen. Hopelijk kijkt ze het nog een poosje aan voor ze dat definitief beslist.

25-03-2007 Amigo

Al de hele week hoor ik de baas en de vrouw praten over een wandeling met het A team. Ik weet wat dat gaat betekenen. Dat wordt weer een fikse wandeling met allemaal ODH's. Ik vind het nog steeds jammer dat er zo weinig Bouviers meelopen maar de zin om mee te doen is er niet minder om. Ik ben er klaar voor. Maar wanneer we dan gaan is me nog niet duidelijk. Ik kan toch moeilijk de hele week voor de deur gaan staan piepen. Afwachten dus maar. Zaterdag, nee hoor. De baas gaat s'middag's trainen met Boy dus dat wordt niks. Had ik kunnen weten, maar je hoopt toch tegen beter weten in. Zondag dan. Weer niet, want de baas gaat met Boy weg. Maar hij is amper de deur uit of de vrouw gaat voorbereidingen treffen voor een wandeling. Zou het dan toch vandaag zijn. Ik hoop dat de baas snel terug is want dan kunnen we gaan. Maar nee hoor gewone tijd terug, niks eerder. Maar hij is amper terug of de wagen wordt geladen. Voor de baas geen eten of hangen op de bank en dergelijke, maar direct omkleden en rijden.
Na een tijdje rijden herken ik de geur. Ik ruik de zee, die is mij bekend want daar ben ik al vaker geweest, Als we aankomen staan er al een stel bekenden. Allemaal leden van het A team waar ze het thuis altijd over hebben. Kan me niet schelen hoe ze, ze noemen als we maar met ze gaan wandelen. En dat gaan we. Na eerst een tijdje door de duinen te hebben gelopen bereiken we het strand. Met mijn bijna negen jaar ben ik niet meer te houden ik ren met alle snelheid die ik nog in me heb het strand op. Heerlijk, lucht, ruimte en water wat wil een Bouvier nog meer. Ik blijf lekker bij de baas en de vrouw lopen. Boy moet zich zo nodig nog bewijzen want hij zoek Harley op. Ook net als Boy een forse ODH reu in de kracht van zijn leven Gelukkig heb ik die tijd achter de rug. Ik ben al tevreden als ik lekker mee mag en als ze me met rust laten. Als ze echt dichtbij komen dan blaf ik flink en meestal helpt dat wel. Zo niet jammer dan, dan loop ik maar weg. Na een flinke wandeling nog even rusten op het terras van een strandtent en daarna weer moe maar voldaan naar huis. Ik heb gelukkig niet zo uit de zee lopen drinken als die anderen. Dus het afwateren bij mij valt wel mee. Natuurlijk ben ik niet te beroerd om met de daarom noodzakelijk extra uitlaatrondes mee te lopen. Tenslotte grijp ik elke gelegenheid om naar buiten te gaan met mijn vier poten tegelijk aan. Maar als het 's avonds wat later is ben ik toch blij dat ik kan blijven liggen. Ik ga dromen en doe de wandeling nog een keer over.

26-03-2007 Otis

Ik mocht vanavond eindelijk weer mee naar de behendigheidstraining bij ATC. Na de strandwandeling van zondag was het heel goed gegaan met mijn knie en we mogen nu de training weer gaan opbouwen. Nadat Cadanz had getraind mocht ik mee naar binnen. Maar eerst werden mijn achterpoten gemasseerd en gingen we buiten rondjes lopen. We begonnen met rustig inlopen, daarna ging het steeds sneller. Dit om de spieren warm te maken. Uiteraard heb ik flink laten horen hoe enthousiast ik ben en hoe graag ik weer aan de slag wil. We hebben maar een paar oefeningen gedaan, zonder veel bochten te maken. Eerst maar eens kijken hoe het morgen met je gaat en dan gaan we volgende week weer iets meer doen, zei de vrouw. Zaterdag hebben we een wedstrijd en mag je twee parcourtjes lopen. Ik had allang gezien dat de auto weer wedstrijd klaar werd gemaakt. Alle spullen voor de tent kwamen weer tevoorschijn, werden nagekeken en alvast ingeladen.
Ha... het seizoen gaat weer beginnen. We hebben er zin in.

26-03-2007 Cadanz

Wat hoorde ik vanavond? Ik mag volgende week woensdag meelopen in het flyball wedstrijdteam van Otis. Met de knie van Otis ging het minder goed na de flyballtraining. De vrouw heeft nu besloten om voorlopig met Otis te stoppen met flyball. Dat is heel erg pech hebben voor Otis die het zo leuk vindt om te doen, maar een kans voor mij. Ik moet natuurlijk wel heel erg mijn best doen, maar ik mag het in ieder geval gaan proberen. Ik geloof dat het de vrouw wel een beetje zenuwachtig maakt, ondanks dat ze het super vindt. Dat begrijp ik niet hoor, ik maak me toch ook niet zenuwachtig. Weet je wat erg leuk nieuws is? Mijn zussen worden benoemd, echte filmsterren. Zij hebben meegedaan aan de filmopnames van de Scheepjongens van Bontekoe. Een film die in het najaar in de bioscoop verschijnt. Kijk maar op clan-miphydes So-Leil is mijn nestzus en Sha-De mijn halfzus. Ja'Neill is weer een dochter van Sha-De.
‍
30-03-2007 Amigo

Er zit wat aan te komen. Ik merk het aan de anderen. De wagen van de vrouw wordt begin van de avond volgeladen met van alles en nog wat en ik hoor de woorden wedstrijd. Nu op dat laatste ben ik niet zo gek. Voor mij is gewoon snel genoeg en dat houd ik ook het langste vol. Bovendien kun je dan overal op je gemak aan gaan ruiken, hoewel de baas dat jammer genoeg niet altijd goed vindt. Wat dat betreft verschillen onze smaken nog al. Wat ik lekker vind, vindt hij vies. Onbegrijpelijk. Dat zal wel komen omdat hij veel minder goed ruikt dan ik. Hem ontgaat de fijne nuance van de geur. Jammer dat hij zo'n gebrek heeft. Maar terug naar mijn voorgevoel. De baas komt thuis, parkeert de auto, gaat gelijk de achterbank neerklappen en legt dekens over de bagagevloer. Meestal betekent dat, dat Boy en Ik samen met hem ergens heen gaan. Waar zouden we heen gaan. Ik pieker me suf maar ik kom er niet achter. Ik luister heel goed en ik blijf dicht bij hem maar dat helpt ook al niet. Wat is dat nou!! ze gaan naar bed en ik ben er nog steeds niet achter. Ik hoor de vrouw zeggen morgen vroeg op en iets van om zes uur wegrijden. Ik geef de moed maar op en ga er maar bij liggen. Een ding weet ik wel. Als ik morgenochtend wakker word, houd ik de baas nauwlettend in de gaten. Ik ben niet gek en ik zorg wel dat hij mij niet vergeet.

31-03-2007 Tyri

Ik kan het bijna niet geloven, maar ik mocht ook mee vanmorgen. Ik bleef al bij de baas staan, maar de vrouw riep me. Kom Tyri, je gaat met ons mee vandaag, want de baas gaat met Boy en Amigo op stap. Dat liet ik me niet nog een keer zeggen. Ik wist al precies wat er ging gebeuren. Ik heb het zelf een aantal jaren meegemaakt. Tent mee in de auto, een kar vol met spullen, een bench, dat kan alleen maar een wedstrijd zijn. We gingen op pad en hebben heel even gewacht op een andere auto die achter ons aan reed. Na ongeveer een uur waren we op de plaats van bestemming, Bergen op Zoom. Wij moeten dan nog een poosje in de auto blijven tot de tent opgezet is en het net er voor gespannen, zodat we niet de hele dag aan een grondpen vast hoeven te liggen. Ik ga altijd heel graag mee, maar de hele dag in zo'n tent op een wedstrijd is ook niet alles, alhoewel nu we los kunnen lopen valt het wel mee. Vooral toen het een beetje begon te waaien en er een paar grondpennen losschoten. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om onder de tent door te kruipen en de vrouw te gaan zoeken die net even was weggelopen. Helaas werd ik meteen vastgepakt en weer teruggebracht. Even later lukte het ook Cadanz om er vandoor te gaan, maar ook hij werd weer gevangen en terug gebracht. De vrouw vond ons redelijk lastig en bij de volgende wedstrijd gaat er een net om de hele tent heen, zodat we geen kant meer op kunnen.
De vrouw en ik gingen ook even een rondje maken om met iedereen bij te kletsen en ik kreeg lekker veel aandacht van mensen die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Het was een wedstrijd voor Otis, die 2 foutloze rondjes heeft gelopen. De vrouw was heel blij dat het zo goed was gegaan, omdat hij een zere knie heeft gehad en een hele tijd niet getraind had. We hebben daar ook lekker veel gewandeld en in de loop van de middag gingen we allemaal heel tevreden weer naar huis.
‍