07-02-2010 Boy, Djoek en Songan
‍
Wat zijn wij ODH's toch bevoorrecht. Tenminste dat denken wij. En dat denken wij omdat we vandaag met zijn drietjes samen met de vrouw en de baas zijn gaan speuren. En als we zeggen speuren dat bedoelen we de baas of de vrouw in het veld zoeken. We gingen met zijn allen naar het IJsselbos en daar mocht eerst Boy aan de bak. Hij bleef samen met de baas staan terwijl de vrouw wegliep. Na een hele tijd ging de telefoon van de baas en blijkbaar was dat het sein dat Boy mocht beginnen. Boy had er geen enkele moeite mee om de vrouw te vinden. Nadat grasvelden waren overgestoken, diverse andere honden in het veld waren genegeerd en een stuk door het bos was gelopen wist hij feilloos de vrouw achter een stel struiken te vinden. De vrouw en de baas waren enthousiast en beloonden Boy uitbundig. Hij glom nog steeds van trots toen hij in de auto klom. Daarna was het de beurt van Songan. Dit keer liep niet de vrouw maar de baas weliswaar onder luid gepiep van Songan weg. Na zo’n 25 pas hoorde de baas de vrouw al roepen stop maar. Songan had zich van de vrouw losgerukt en rende heel hard achter de baas aan. Als Songan dat wil kan hij al aardig wat gewicht in de strijd gooien. Wel zo'n vijftig kilo. Bijna maar niet helemaal het gewicht van de vrouw. Opnieuw geprobeerd maar nu de lijn om een boom gewonden kon de baas weglopen. Weliswaar ook weer onder luid gejammer van Songan. Toen de baas belde en de vrouw vertrok had Songan maar één gedachte. De baas zoeken maar niet met de neus maar met de ogen want hij wist toch zeker waar de baas was heengelopen. Met als gevolg dat hij helemaal verkeerd liep.Toen een derde poging over het gras. Weer geen succes. Songan was letterlijk weer niet te houden en rende hard zonder de vrouw over het grasveld naar de plaats waar hij dacht dat de baas was en dat was heel ergens anders dan dat de baas werkelijk verstopt zat. Jammer, hoorden we de baas later zeggen en dat terwijl hij heel goed kan speuren als hij op les is. Maar ja, de eigen baas is natuurlijk voor Songan veel belangrijker dan Hetty die hij normaliter moet zoeken. En we weten zeker, dat vindt de baas diep in zijn hart best leuk.Daarna mocht Djoek een poging wagen. En het kan gezegd worden, hij deed het goed. Zelfs met de handicap van andere honden die los om hem heen liepen en die met hem wilde spelen. Uiteindelijk vervolgde hij het spoor en vond de vrouw weggedoken achter een stel struiken. Kortom we hebben allemaal genoten maar Boy en Djoek konden het niet nalaten om Songan onderweg naar huis even haarfijn te vertellen dat hij nog een groentje is in het speuren. Onder het trekken van een lange neus naar hen bleef Songan onverstoord voor zich uitkijken. Boy zei nog tegen hem, je hebt dan wel een grote neus maar die is te groot voor je verstand want gebruiken doe je hem niet. Gelukkig hoorden we de vrouw en de baas tegen elkaar zeggen dat ze hebben genoten en dat we vaker met zijn allen er op uit gaan om te speuren. Ook met Songan. Wij kunnen niet wachten tot het weer zo ver is.

21-02-2010 Songan
‍
Ik wist het . .  de vrouw had het al verteld. Dus toen iedereen naar binnen werd gestuurd, bleef ik als enige achter in de garage. Want ik mocht mee. De rest kon het niet geloven, Cadanz die zich verstopte onder de trimtafel en Otis die tegen de deur aangedrukt ging zitten. Ook Boy had zoiets van ik kijk toch eerst even naar de baas of het wel zo is. Ik vond het best spannend, want het gebeurt eigenlijk nooit dat ik alleen mee ga met de baas en de vrouw. We gingen op weg en toen we na een tijdje ergens stopten, stapten de baas en de vrouw uit en moest ik in de auto blijven. Wat is dat nou? Mag ik mee om in de auto te moeten blijven . . Zo heb ik weinig om over op te scheppen als ik straks thuis kom. Maar na een poosje kwamen ze weer terug, samen met nog een paar mensen en wat veel belangrijker is, een heel leuk teefje, Mojca. Ik mocht de auto uit, zodat we konden kennismaken. Hap . . zei ze naar me, blijf van me af. Hallo, dat is dikke pret. Want ik hou wel van een vrouw met pit. We gingen weer op weg, waarna de baas en de vrouw na een poosje weer uit de auto stapten, ook dat leuke teefje zag ik weer en wie kwam daar nog meer aan, hé dat is een bekende kop. Het is mijn broer Thor. We hebben even gedold en toen moest ik de auto weer in, terwijl de rest in huis verdween, Nou was dat alles, lekker gezellig!! Maar nee, het was gelukkig niet alles. Want iedereen kwam weer naar buiten en toen gingen we met zijn allen op weg. Een heel klein stukje met de auto voor dat we bij een bos aankwamen. Nou daar mochten we echt los. En dat gingen we ook. Ik deed mijn uiterste best om Mojca te versieren, maar dat viel niet mee. Want broer Thor had zoiets van wegwezen jij, ze is wel van mij hoor, als je het maar weet. En Mojca snipte, wegwezen jij, want ik heb al een vent. Nou als dat dan niet lukt, ga ik toch met mijn broer stoeien. Maar daar was Mojca ook niet van gediend. Jaloers typje hoor, telkens zat ze er tussen. Uiteindelijk werd ik toch wel min of meer door haar geaccepteerd en met zijn drieën hebben we heerlijk lopen hollen door het bos. Ik vond het helemaal te gek en vond het super leuk om mijn broer weer te zien. Dat mag van mij wel vaker. Nadat ik thuis mooie verhalen heb verteld, ben ik als een blok in slaap gevallen voor de rest van de avond en heb vast en zeker van Mojca gedroomd.

26-02-2010 Het Vijfspan
‍
Jullie kennen vast wel het liedje van De Dijk Een man weet pas wat die mist als ze er niet is, als ze er niet is. Nou wij hebben er ook één. Een hond weet pas wat ie mist als die er niet is, als die er niet is. Wat is er dan niet zul je je natuurlijk afvragen. De auto is dan het antwoord, meer specifiek de auto van de vrouw. Die is ter ziele hoorden wij de baas tegen de vrouw zeggen. De kosten van opknappen zijn dermate hoog dat het niet meer lonend is om hem weer te laten rijden. Nou dat merken wij goed. Gingen we normaal altijd met zijn allen prinsheerlijk in de auto van de vrouw mee, nu is het lopen naar de uitlaatplaats. Voor de jongeren onder ons geen bezwaar maar voor de twee oudjes is het nu dichtbij huis blijven. We hebben wel medelijden met de vrouw want die moet nu heel veel extra veel lopen maar wat nog veel vervelender voor haar is, is het niet kunnen doen van de dagelijkse boodschappen. En ook dat raakt ons. Want na de boodschappen komt de vrouw altijd thuis met iets lekkers voor ons allemaal. Geen boodschappen dus geen extra's voor ons. Kortom wij merken jammerlijk dat die er niet meer is. We hebben nog onderling beraadslaagd of wij voor een andere auto kunnen zorgen. We wilden allemaal wel maar we krijgen geen zakgeld en de autodealer ziet ons al aankomen als we willen betalen met gespaarde kluiven, iets wat we overigens tot nu toe nooit gedaan hebben omdat wij daar domweg nooit aan hebben gedacht. Honden sparen niet honden eten wanneer het er is want je weet maar nooit. Maar gelukkig vandaag hoorden we de baas met de vrouw over een nieuwe auto praten. Ze hebben er één gekocht. Eentje waar we nog beter in passen want en hij is groter en hij heeft twee schuifdeuren aan allebei de kanten één. Hebben we een eigen privé ingang. De hokken moeten er nog ingebouwd worden en als dat is gebeurd dan, dan kunnen we er mee weg. Schijnt nog zo'n twee weken te duren dus we tellen vanaf nu af. Alleen die boodschappen hè. Gelukkig heeft de baas ook een auto en worden er nog steeds boodschappen gedaan maar niet meer iedere dag. We hebben nog wel even met zijn allen voor de zekerheid in de diepvrieskist in de garage gekeken, maar die zit nog tjokvol met eten voor ons. Dus wij maken ons geen zorgen, en ach dat extra lekkers dat kunnen we tijdelijk wel missen. We komen hier nog niets tekort.
‍