Hondse praat 2010
12-01-2010 Het Vijfspan.

Er wordt wel eens van ons gezegd dat we rare capriolen uithalen, maar de baas en de vrouw kunnen er ook wat van. Want wij vallen nog niet eens, behalve Amigo dan, die valt regelmatig om. Maar wat dacht je van de baas deze winter. Het is ook wel raar lopen in dat koude witte spul wat buiten op straat ligt, maar wij lopen vrij stevig op onze 4 poten. De baas had zeker niet in de gaten dat hij een beetje voorzichtig moest lopen, want wij stappen met hem de tuin uit en pats, daar lag hij. En dat kwam niet door ons hoor, nee echt niet! We hebben hem niet omver getrokken of zo. Maar hij viel wel heel hard, op zijn achterhoofd. Verloor hij ook nog dat ding wat altijd op zijn neus zit, maar dat was niet het ergste. Hij kreeg een hele grote bult op zijn achterhoofd. ook werd hij misselijk en duizelig. En dat nog wel aan het begin van de vakantie. We hebben hem dus maar een beetje met rust gelaten, want het ging niet zo erg lekker met hem. Eigenlijk gaat het nog steeds niet lekker met hem. Hij mag niet gaan werken en moet heel rustig aan doen. Toen de vrouw . . een paar dagen later. Ook zij stapte de tuin uit met een paar van ons aan de riem, terwijl er op dat moment ook een kat onze tuin uitsprong. Tja, dat glibberige witte spul ligt nog steeds op straat en Songan samen met Cadanz trokken de vrouw omver, om achter de kat aan te willen. Ook zij viel zo hard zodat ze Songan los heeft gelaten. Die ging achter de kat aan natuurlijk. Het was nog vroeg in de morgen en een kabaal dat die hond maakte door alle tuinen heen. Na verloop van tijd kwam hij weer terug en hebben we ons rondje gelopen. Maar ook de vrouw was die dag niet erg vrolijk, dus zijn we extra lief voor haar geweest. We zijn er maar wat blij mee dat we op 4 poten lopen, nu we hebben gezien wat er kan gebeuren als je er maar 2 hebt.

07-02-2010 Boy, Djoek en Songan

Wat zijn wij ODH's toch bevoorrecht. Tenminste dat denken wij. En dat denken wij omdat we vandaag met zijn drietjes samen met de vrouw en de baas zijn gaan speuren. En als we zeggen speuren dat bedoelen we de baas of de vrouw in het veld zoeken. We gingen met zijn allen naar het IJsselbos en daar mocht eerst Boy aan de bak. Hij bleef samen met de baas staan terwijl de vrouw wegliep. Na een hele tijd ging de telefoon van de baas en blijkbaar was dat het sein dat Boy mocht beginnen. Boy had er geen enkele moeite mee om de vrouw te vinden. Nadat grasvelden waren overgestoken, diverse andere honden in het veld waren genegeerd en een stuk door het bos was gelopen wist hij feilloos de vrouw achter een stel struiken te vinden. De vrouw en de baas waren enthousiast en beloonden Boy uitbundig. Hij glom nog steeds van trots toen hij in de auto klom. Daarna was het de beurt van Songan. Dit keer liep niet de vrouw maar de baas weliswaar onder luid gepiep van Songan weg. Na zo’n 25 pas hoorde de baas de vrouw al roepen stop maar. Songan had zich van de vrouw losgerukt en rende heel hard achter de baas aan. Als Songan dat wil kan hij al aardig wat gewicht in de strijd gooien. Wel zo'n vijftig kilo. Bijna maar niet helemaal het gewicht van de vrouw. Opnieuw geprobeerd maar nu de lijn om een boom gewonden kon de baas weglopen. Weliswaar ook weer onder luid gejammer van Songan. Toen de baas belde en de vrouw vertrok had Songan maar één gedachte. De baas zoeken maar niet met de neus maar met de ogen want hij wist toch zeker waar de baas was heengelopen. Met als gevolg dat hij helemaal verkeerd liep.Toen een derde poging over het gras. Weer geen succes. Songan was letterlijk weer niet te houden en rende hard zonder de vrouw over het grasveld naar de plaats waar hij dacht dat de baas was en dat was heel ergens anders dan dat de baas werkelijk verstopt zat. Jammer, hoorden we de baas later zeggen en dat terwijl hij heel goed kan speuren als hij op les is. Maar ja, de eigen baas is natuurlijk voor Songan veel belangrijker dan Hetty die hij normaliter moet zoeken. En we weten zeker, dat vindt de baas diep in zijn hart best leuk.Daarna mocht Djoek een poging wagen. En het kan gezegd worden, hij deed het goed. Zelfs met de handicap van andere honden die los om hem heen liepen en die met hem wilde spelen. Uiteindelijk vervolgde hij het spoor en vond de vrouw weggedoken achter een stel struiken. Kortom we hebben allemaal genoten maar Boy en Djoek konden het niet nalaten om Songan onderweg naar huis even haarfijn te vertellen dat hij nog een groentje is in het speuren. Onder het trekken van een lange neus naar hen bleef Songan onverstoord voor zich uitkijken. Boy zei nog tegen hem, je hebt dan wel een grote neus maar die is te groot voor je verstand want gebruiken doe je hem niet. Gelukkig hoorden we de vrouw en de baas tegen elkaar zeggen dat ze hebben genoten en dat we vaker met zijn allen er op uit gaan om te speuren. Ook met Songan. Wij kunnen niet wachten tot het weer zo ver is.

21-02-2010 Songan

Ik wist het . .  de vrouw had het al verteld. Dus toen iedereen naar binnen werd gestuurd, bleef ik als enige achter in de garage. Want ik mocht mee. De rest kon het niet geloven, Cadanz die zich verstopte onder de trimtafel en Otis die tegen de deur aangedrukt ging zitten. Ook Boy had zoiets van ik kijk toch eerst even naar de baas of het wel zo is. Ik vond het best spannend, want het gebeurt eigenlijk nooit dat ik alleen mee ga met de baas en de vrouw. We gingen op weg en toen we na een tijdje ergens stopten, stapten de baas en de vrouw uit en moest ik in de auto blijven. Wat is dat nou? Mag ik mee om in de auto te moeten blijven . . Zo heb ik weinig om over op te scheppen als ik straks thuis kom. Maar na een poosje kwamen ze weer terug, samen met nog een paar mensen en wat veel belangrijker is, een heel leuk teefje, Mojca. Ik mocht de auto uit, zodat we konden kennismaken. Hap . . zei ze naar me, blijf van me af. Hallo, dat is dikke pret. Want ik hou wel van een vrouw met pit. We gingen weer op weg, waarna de baas en de vrouw na een poosje weer uit de auto stapten, ook dat leuke teefje zag ik weer en wie kwam daar nog meer aan, hé dat is een bekende kop. Het is mijn broer Thor. We hebben even gedold en toen moest ik de auto weer in, terwijl de rest in huis verdween, Nou was dat alles, lekker gezellig!! Maar nee, het was gelukkig niet alles. Want iedereen kwam weer naar buiten en toen gingen we met zijn allen op weg. Een heel klein stukje met de auto voor dat we bij een bos aankwamen. Nou daar mochten we echt los. En dat gingen we ook. Ik deed mijn uiterste best om Mojca te versieren, maar dat viel niet mee. Want broer Thor had zoiets van wegwezen jij, ze is wel van mij hoor, als je het maar weet. En Mojca snipte, wegwezen jij, want ik heb al een vent. Nou als dat dan niet lukt, ga ik toch met mijn broer stoeien. Maar daar was Mojca ook niet van gediend. Jaloers typje hoor, telkens zat ze er tussen. Uiteindelijk werd ik toch wel min of meer door haar geaccepteerd en met zijn drieën hebben we heerlijk lopen hollen door het bos. Ik vond het helemaal te gek en vond het super leuk om mijn broer weer te zien. Dat mag van mij wel vaker. Nadat ik thuis mooie verhalen heb verteld, ben ik als een blok in slaap gevallen voor de rest van de avond en heb vast en zeker van Mojca gedroomd.

26-02-2010 Het Vijfspan

Jullie kennen vast wel het liedje van De Dijk Een man weet pas wat die mist als ze er niet is, als ze er niet is. Nou wij hebben er ook één. Een hond weet pas wat ie mist als die er niet is, als die er niet is. Wat is er dan niet zul je je natuurlijk afvragen. De auto is dan het antwoord, meer specifiek de auto van de vrouw. Die is ter ziele hoorden wij de baas tegen de vrouw zeggen. De kosten van opknappen zijn dermate hoog dat het niet meer lonend is om hem weer te laten rijden. Nou dat merken wij goed. Gingen we normaal altijd met zijn allen prinsheerlijk in de auto van de vrouw mee, nu is het lopen naar de uitlaatplaats. Voor de jongeren onder ons geen bezwaar maar voor de twee oudjes is het nu dichtbij huis blijven. We hebben wel medelijden met de vrouw want die moet nu heel veel extra veel lopen maar wat nog veel vervelender voor haar is, is het niet kunnen doen van de dagelijkse boodschappen. En ook dat raakt ons. Want na de boodschappen komt de vrouw altijd thuis met iets lekkers voor ons allemaal. Geen boodschappen dus geen extra's voor ons. Kortom wij merken jammerlijk dat die er niet meer is. We hebben nog onderling beraadslaagd of wij voor een andere auto kunnen zorgen. We wilden allemaal wel maar we krijgen geen zakgeld en de autodealer ziet ons al aankomen als we willen betalen met gespaarde kluiven, iets wat we overigens tot nu toe nooit gedaan hebben omdat wij daar domweg nooit aan hebben gedacht. Honden sparen niet honden eten wanneer het er is want je weet maar nooit. Maar gelukkig vandaag hoorden we de baas met de vrouw over een nieuwe auto praten. Ze hebben er één gekocht. Eentje waar we nog beter in passen want en hij is groter en hij heeft twee schuifdeuren aan allebei de kanten één. Hebben we een eigen privé ingang. De hokken moeten er nog ingebouwd worden en als dat is gebeurd dan, dan kunnen we er mee weg. Schijnt nog zo'n twee weken te duren dus we tellen vanaf nu af. Alleen die boodschappen hè. Gelukkig heeft de baas ook een auto en worden er nog steeds boodschappen gedaan maar niet meer iedere dag. We hebben nog wel even met zijn allen voor de zekerheid in de diepvrieskist in de garage gekeken, maar die zit nog tjokvol met eten voor ons. Dus wij maken ons geen zorgen, en ach dat extra lekkers dat kunnen we tijdelijk wel missen. We komen hier nog niets tekort.
04-03-2010 Amigo

Tjongejonge, wat liepen er hier een paar naast hun schoenen. En dat alleen maar omdat ze op de foto werden gezet. Nou dat is niets bijzonders dacht ik nog in eerste instantie. Ik ben zo vaak gefotografeerd door de baas in de twaalf jaar dat ik hier rondloop daar hoef je toch niet voor naast je schoenen te gaan lopen. Dat denkende en omdat ik hier toch een soort nestor ben heb ik ze, Otis en Songan, er op aangesproken. Dat had ik beter niet kunnen doen want nu begrijp ik dat ze zo trots zijn. Die twee hebben me haarfijn uitgelegd waarom ze op de foto zijn gezet. Hun beeltenis rijdt straks door heelNederland heen. Van de foto's worden pentekeningen gemaakt en die tekeningen komen heel groot op de nieuwe auto van de vrouw met daaronder "Het Vijfspan" Je weet wel zeiden ze nog tegen mij. Net zoals jij op de oude auto stond, daar was jij toch ook zo trots op. Ja nu kan ik het wel begrijpen en ik wilde me al omkeren om weg te lopen. Songan die denkt dat die een jonge god is vroeg toen nog even poeslief aan mij. Weet je waar jouw beeltenis straks nog te bewonderen is. Nee antwoordde ik niets vermoedend. Waarschijnlijk op de sloop zei Songan, want daar eindigen oude auto's gewoonlijk, waarna hij zich omdraaide om samen met Otis verder naast de schoenen te gaan lopen. Ik dacht nog bij mezelf beter, mijn beeltenis op de sloop dan ikzelf maar ik zocht toch maar snel de anderen van het Vijfspan op met de gedachte, die komen ook niet op de nieuwe auto en gedeelde smart is halve smart, toch?

14-03-2010 Het Vijfspan

Het was vandaag weer een hele leuke dag. Niet voor ons allemaal want de twee oudjes zijn niet met ons mee geweest. Vandaag gingen we wandelen met Luna de volle zus van Boy en haar baasje Goedele. We gingen wandelen op het strand bij Parnassia. Dat was genieten. Voor de benjamin onder ons, lees Songan, was het de eerste keer dat hij het strand heeft gezien. Wij "veteranen" zeiden nog tegen elkaar we zijn benieuwd hoe die gaat reageren als die de grote waterplas ziet. Want we kennen Songan, Als die een plas ziet dan moet hij er dwars doorheen. Die verwachting liep uit op een teleurstelling. Echt net zijn vader, niet van zijn stuk te krijgen liep Songan er bij of het de gewoonste zaak van de wereld was. Boy moest natuurlijk de eerste tijd even patsen bij zijn zus. Even laten weten dat hij de meerdere was. Luna liet dat allemaal maar gelaten over zich heen komen. Die wordt alleen fanatiek als iemand probeert haar bal te pakken. Want die is van haar. Na een hele tijd wandelen gingen we weer terug naar de auto. Na een kop koffie op het terras, wij honden hadden geen last van de kou, liepen we weer naar de auto. Wij ODH's liepen al te gniffelen. Want op de heenweg in de nieuwe auto van de vrouw zaten Otis en Cadanz niet in de cabine bij de baas en de vrouw maar bij ons in de bagageruimte zullen we maar zeggen. Eindelijk worden we allemaal  gelijk behandeld. Wij hebben het nooit gezegd maar wij hadden ook wel eens in de cabine willen meereizen. Dan hadden we een nog beter uitzicht en konden we nog vaker vreemde honden wegblaffen. Nee die nieuwe auto bevalt ons wel. Wij hebben grotere kooien en we zitten nu met zijn allen bij elkaar. Geen voortrekkerij meer. Wij ODH's zijn niet alleen in aantal maar beslist in kilo's de meerdere van de Ausies. Dus toen Otis gewoonte getrouw naar de cabine liep en hij en Cadanz weer bij ons moesten plaatsnemen hadden we schik. Nu nog kijken of het één van ons lukt om een keer in de cabine plaats te nemen. Dat wordt slijmen bij de vrouw, en als we ergens goed in zijn.

18-03-2010 Songan

Ik lijk op mijn vader. Nu weet ik het zeker want ik hoorde de vrouw tegen de baas zeggen dat ik precies hetzelfde gedrag als mijn vader heb. Af en toe, meer toe dan af, krijgen wij allemaal een heel klein stukje kaas. De anderen doen hap, slik en weg is de kaas. Maar Boy en ik vertelde de vrouw tegen de baas pakken dat hele kleine stukje kaas aan, nemen het in de bek en lopen dan naar de hondenkussens om daar met veel bombarie uitgebreid smakkend dat hele kleine stukje kaas op te eten alsof het een heel groot stuk was. De vrouw vertelde nog dat ze dat een heel vermakelijk gezicht vond en ze zei er bij Songan is echt een zoon van Boy. Beide hetzelfde gedrag. Nou jullie begrijpen wel dat ik daar best trots op ben want een zoon van Boy kun je niet allemaal zijn en ik lekker wel.