Floris, geboren 24-10-1986. Overleden 12-03-1998

Vader Graaf Nielson van 't Bestmer Wood. Moeder Noeska

We gingen voor onze 2e Golden Retriever naar dezelfde fokker waar Falco vandaan kwam. Maar er was geen enkele vergelijking tussen die 2 mogelijk. Het waren 2 totaal verschillende honden. In het nest was Floris al haantje de voorste. Het grootste deel van zijn leven is hij dat gebleven. Hij was een zeer dominante reu, die geen vreemde hond in de roedel duldde, tenzij het een teefje of een pup was. Voor onze eigen honden was hij bijzonder tolerant en perfect als alpha reu. Hij was een echte einzelgänger. Zodra de riem afging, was hij weg en kwam soms na een uur weer eens opdagen. Hij hield ons van een afstand wel goed in de gaten, want gebeurde er iets binnen de roedel dan was hij er onmiddellijk om te zien wat er aan de hand was.

Met Joke ging hij natuurlijk gehoorzaamheidscursussen volgen, maar echt succesvol waren ze niet. Op een foto uit die tijd van de trainingsgroep zit alles netjes aan de voet, Floris ook, maar wel met zijn rug naar de instructeur. Zo was hij, behoorlijk dwars tegen de draad 

in en absoluut geen will to please. Toen hij volwassen was, we hadden inmiddels onze roedel uitgebreid, werd hij de alphareu. Hij beschermde ons fanatiek. Joke herinnert zich nog een jachttraining, waar ze wat vroeg aanwezig was. Het was stil en er kwam een man hun richting opgelopen. Floris was ergens voor zichzelf bezig, maar opeens liep hij bij haar, de man was doorgelopen en Floris was weer verdwenen. Zo was hij ook met de wandelingen in het bos b.v. Hij was in de buurt, maar je zag hem niet, tot dat hij dacht dat er onraad was.

Wel lastig zo'n hond, we konden hem bij ons in het bos en in het park niet meer los laten lopen, want we kregen signalen dat hij drukke wegen overstak en in hele andere gedeeltes van de stad liep. Hij is eens over de omheining van de tuin gesprongen, onze wijk uitgelopen, de weg overgestoken, de IJssel ingesprongen en aan de andere kant er weer uitgekomen, wat bijna onmogelijk is . . daar liep een loopse teef! Wat een bijzondere hond was hij, maar voor onze eigen honden ontzettend lief, ze konden bij wijze van spreken over hem lopen. Hij werd ziek, was vergiftigd en heeft het bijna niet gered. Hij werd zonder pardon onttroond door Flint die zijn rol als alfareu overnam. Hij kreeg epilepsie- aanvallen en was uiteindelijk nog maar een schijntje van de krachtige reu die hij ooit was. Maar in onze gedachten zal hij altijd de stoere, sterke reu zijn . . onze beschermer.