06-10-2009 Djoek
‍
Regelmatig hebben mijn mensen het met mij te stellen. Als ik los loop noemen ze mij wel eens een ADHD hond. Nooit kan ik normaal meelopen of een rustig tempo aanhouden. Nee, ik vlieg van de ene kant naar de andere kant. En als ik maar denk dat ik iets zie lopen, dan moet ik er op af. Mensen, al dan niet met hond . . ik storm er op af, want je weet maar nooit of ze er toch ergens één verstopt hebben. En als ik ga, dan ga ik ook. Terug roepen, daar doe ik niet aan. Ik heb dan een lekker tempo en dat kan niet zomaar gestopt worden. Ik ben ook een fanatieke jager. Ik erger me vreselijk aan al die vogels die maar wegvliegen. Ik moet er achteraan. Zo lang ze in zicht zijn blijf ik hollen. Door water of struiken, het maakt me niks uit, ik ga er dwars doorheen, net zolang tot ik ze niet meer zie. Afgelopen week is de vrouw vreselijk geschrokken. We gingen met de auto weg om lekker ergens te gaan hollen. We stoppen op de plaats van bestemming en allemaal springen we de auto uit. Wij - ODH's - krijgen allemaal een speeltje en we gaan aan de wandel. Ik heb al snel het speeltje van Boy te pakken, want ik loer altijd op de speeltjes van de anderen. We gaan ergens de hoek om en wat zie ik daar, een hele grote witte vogel aan de kant van de sloot. Ik bedenk me geen moment en ren er op af. De vrouw roepen . . ja doeiii, ik ben er al bij en de vogel gaat het water in. Ik hang over de sloot en laat mijn speeltjes er in vallen. Dus ik spring er achteraan om ze eruit te halen en beland midden tussen 2 grote witte vogels en een stel kleine grijze. Ik heb mijn speeltjes en klim de sloot weer uit, terwijl een behoorlijk gestreste vrouw zo verschrikkelijk nijdig is dat ik maar niet in haar buurt kom. Stomme hond, die zwanen kunnen gemeen zijn, je hebt geluk gehad. Ze waren vast en zeker zo geschrokken van mij dat ze niks deden. En weg was ik weer, met in mijn mond de piepkegel van Boy en mijn eigen pieppoppetje

29-10-2009 Cadanz
‍
Al een aantal weken ga ik op maandagavond met de vrouw en de baas met Boy, naar een cursus die combisport heet. Een gedeelte is gehoorzaamheidstraining, met o.a. apporteren. Ha, dat doe ik als de beste. Ook volgen hoort daarbij en op afstand zit, af en staan. En leuk dat ik het vind! Wat ik nog leuker vind is, dat waar we trainen ook het speurveld is. Wat ligt er dus allemaal op de sporen die daar lopen . . lekkere hapjes die achter gebleven zijn. En sinds ik - gelukkig maar†tijdelijk - een jeweetwel reu ben geworden, is mijn eetlust enorm toegenomen. Dus die lekkere hapjes verdwijnen maar al te graag naar binnen. Maar niet alleen daarom vind ik het leuk. We moeten ook in een zo snel mogelijk tempo allerlei toestellen nemen. Samen met de vrouw over toestellen heen, nou in de behendigheid mag ik dat alleen doen en loopt zij er mooi omheen. Dus ik heb wel schik dat ze nu zelf ook moet springen. Een slalom van lange stokken die allerlei bochtige poortjes vormen. Ook daar moeten we samen zo snel mogelijk doorheen. Maar afgelopen keer ging het niet helemaal zo als het moet. Om zo snel mogelijk door de poortjes te gaan, maakte de vrouw een te scherpe bocht en jawel hoor, daar ging ze onderuit. Het gras was nat en ze had niet de goede schoenen aan. Pats helemaal voorover. Ook toen had ik weer schik. Wat is het toch handig om over 4 poten te beschikken. Dan heb je daar niet zo gauw last van.
‍

15-11-2009 Djoek
‍
Wat een weekend heb ik mee mogen maken. Drie hele dagen alleen met de baas op stap. Nou ja alleen en nou ja op stap. Eigenlijk was het een ware wereldreis. Helemaal tot op zo'n honderd kilometer onder de Deense grens in het Duitse Hohenwestedt. Had ik nog nooit van gehoord en de baas al helemaal niet. Hoe we daar zijn terechtgekomen? Dat kwam door RenÈ mijn fokker. Die zou met mijn zusje Acun in Kellinghusen naar een internationale hondenshow gaan en haar daar gelijk laten aankeuren. Toen mijn baas daarvan hoorde heeft hij spontaan mij ook aangemeld. Maar jammer voor RenÈ werd Acun loops en moest zij bij Albert thuisblijven. Ook Olga met mijn zusje Baroc zouden meegaan, maar ook daar was onverwachts sprake van een loopse teef die nota bene gedekt moest worden. Maar niet getreurd RenÈ zat zonder hond en Baroc zat zonder baasje dus de oplossing lag voor de hand. Baroc ging met René mee. Maar wij waren niet de enigen die enthousiast waren om een weekendje te gaan stappen. Greet met mijn broer Kieran schoof ook aan en Anita een werkelijk enthousiaste ODH fan ging ook mee. Uiteindelijk togen dus vier mensen en drie honden naar Hohenwestedt waar we een huisje hadden gehuurd. Zes uur rijden met twee auto’s. Je zou zo denken een hele zit maar de baas klepte honderd uit met afwisselend Greet en Anita en zoals het spreekwoord zegt gezelligheid kent geen tijd kwamen we in Hohenwestedt aan voor we het wisten. Na een gezellige nacht gingen we op de zondag naar Kellinghusen waar de show werd gehouden. Maar liefst 256 honden hadden zich daar verzameld. Allerlei rassen van Mexicaanse naakthond tot ODH. Gelukkig waren wij snel aan de beurt en werden we gekeurd. Ik vond altijd al dat we er goed uitzagen maar dat werd nu bevestigd. We kregen alle drie een V1 kwalificatie. Dat staat voor Uitmuntend. De eerste CACIB hebben we in de wacht gesleept. Maar daarna werden Baroc en ik nog een keer gekeurd. Allerlei papieren werden bekeken. Ook die van mij waaronder de beoordeling van de foto's door de Raad van Beheer. HD A en ED vrij met een Norbergwaarde van 38. Dat schijnt heel erg goed te zijn. Ik heb daar geen weet van laat staan dat ik daardoor anders ga lopen en rennen. Ik blijf mezelf. Ik werd ook nog opgemeten en wat blijkt, ik heb een schofthoogte van 65,5 cm. Weer werd er een keuringsrapport geschreven, maar ditmaal in mijn DRC rasboekje. Ik ben gekwalificeerd als een imposante reu met een vriendelijk karakter. Het boekje werd getekend en gestempeld en ik ben beschikbaar als dekreu. Nou dat is leuk want die naast zijn schoenen lopende Boy bij ons thuis heeft vanaf nu niet meer het alleen recht. Ik tel net zo mee als hij. De mensen hebben nu wat te kiezen. Ik heb iets dat Boy zeker niet heeft en ook nooit zal hebben. Ik ben een grauwe reu en persoonlijk vind ik dat veeeeeel mooier dan dat zwart bruine van Boy. Terug naar het huisje. Moe maar voldaan. Nog een gezellige avond en de volgende dag weer op om de terugreis van zo'n 600 km te maken. Ik was blij om al mijn roedelgenoten weer te zien en kon eindelijk weer eens maffen zoals ik dat zo goed alleen thuis kan doen. Voor mij zit het er op maar voor de baas is er nog veel werk te verrichten. Foto's uitzoeken (er zijn er ca. 800 door de baas en Anita gemaakt) en de website bijwerken. Hij heeft beloofd dat in het komende weekend te doen. Een hele klus maar ik houd hem er aan want je wordt maar één keer in je leven officieel een dekreu en dat wil ik de wereld laten weten ook. Alleen jammer dat Boy heel fijntjes naar mij opmerkte dat hij een Norbergwaarde van 40 heeft en al twintig nazaten. Verschil moet er zijn zei hij nog. Ik broed nog op een passend antwoord maar dat kan nog wel even wachten.

14-12-2009 Boy en Djoek
‍
We mochten vandaag weer eens met zijn tweetjes mee met de baas. We vonden het wel vreemd voor de Maandagochtend. Normaliter gaan we met de hele bubs ergens wandelen maar nu niet. Alleen wij tweetjes. Daartegen hadden wij natuurlijk geen bezwaar. Mee met de baas, wat is er leuker? Wij zouden het niet weten. We reden ook naar een plaats waar we nog nooit van gehoord hadden. Wijk bij Duurstede. Het zegt ons in ieder geval niets. Tot vandaag dan natuurlijk. We zijn dan wel hond maar niet dom. Zoals gebruikelijk als we allebei achter in de auto heel alert liggen te wachten op de spannende dingen die gaan komen mochten we er niet met zijn tweetjes tegelijkertijd uit. Eerst Boy. En Djoek maar wachten totdat die twee weer terugkwamen. Ik zag aan Boy dat die moe was. Waarvan kan die nu moe zijn dacht ik nog. Later had ik in de gaten hoe dat kwam. Sterker nog ik kwam ook moe terug. Op weg naar huis hadden Boy en ik heel wat ervaringen met elkaar uit te wisselen. In eerste instantie vroegen wij ons beiden af of de baas zijn verstand wel op een rijtje had. Werden we voor sprongen gezet en moesten we op zijn commando hoog over de sprong springen. Een beetje hond kiest dan de gemakkelijkste weg en gaat er net zo als de baas dan langs. Want je moet je energie overhouden voor belangrijker zaken zoals eten bijvoorbeeld. Het werd ons al snel duidelijk dat het commando hoog ook echt springen betekende en dat er langslopen er niet meer bij was. Daar was nog zo iets raars. Werden we voor een band gezet die een stuk van de grond hing en dan moesten we op zijn commando door de band springen. Na aanvankelijk wat weigeringen kwamen we er allebei achter dat ook dit commando toch echt moest worden uitgevoerd. Wij met onze grote lijven door zo'n klein bandje springen. Precisiewerk hoor dat kunnen we jullie vertellen. Maar we konden het. Ook moesten we allebei door een tunnel lopen. Nou ja lopen met ons postuur was het meer een vorm van net niet kruipen. Maar ook dat deden we met veel bravour. Maar hier deed zich een eigenaardigheid voor. Boy vertelde mij dat hij altijd links van de baas werkt dus door die tunnel heen als de baas links van hem stond dat was er niet bij. Als de baas rechts stond geen enkel probleem dan ging hij er als een speer doorheen. Al met al waren we weer lekker bezig geweest en hebben we met zijn drietjes weer eens wat nieuws gedaan. Van de baas hoorden wij dat dit nu elke maandagochtend op het programma staat. Sterker nog dan gaat de vrouw met Songan ook mee. Wij hebben er geen bezwaar tegen. Wij drie ODH's gezamenlijk met de vrouw en de baas. Dan voelen we ons onoverwinnelijk en kunnen we elk raar toestel aan. Wie weet wat er volgende week van ons gevraagd wordt. We zullen eens voorzichtig bij Otis en Cadanz informeren. Want die schijnen heel bedreven in de behendigheid te zijn. We gaan met zijn drietjes een slogan verzinnen zoiets in de trend van Aussies here we come.
‍