08-04-2009 Het Vijfspan.
Niets is zeker in dit leven. Dat hebben we hier weer eens mogen meemaken. Al dagen, wat zeggen wij al weken van tevoren horen wij van de vrouw dat ze zondag 05 April met Cadanz naar de jonge hondendag van de ASCN gaat. Op die dag komen alle kinderen van Cadanz bij elkaar om gekeurd te worden door de ASCN. Uniek zo'n bijeenkomst. Daar keek de vrouw samen met Cadanz echt naar uit. Toeval of niet maar we horen ook al tijden van tevoren van de baas dat hij op diezelfde dag een wandeling heeft met de broers en de zussen van Djoek. Kortom wij van het Vijfspan en dan vooral Cadanz met Songan en Boy met Djoek, zijn er helemaal klaar voor. Wel jammer, maar het is niet anders, gaan we dus gesplitst die dag op pad maar dat mag de vreugde niet drukken. De dag ervoor had de vrouw nog een wedstrijd agility. Zoals altijd bellen die twee dan met elkaar. Blijkbaar kunnen ze er niet tegen om elkaar's stem een hele dag niet te horen. Maar toen ging het al fout. De vrouw liet weten dat ze ziek was geworden. Nou en dat klopt kunnen we jullie verzekeren. Niet alleen die zaterdag maar ook de zondag en de dagen erna. Maar vooral die zondag hÈ. Niks met Cadanz heerlijk zijn kinderen knuffelen. Nee dat werd dus thuisblijven. De vrouw kon absoluut niet meer naar buiten dus ook de baas met Boy en Djoek moesten er aan geloven. Ook thuis blijven. Cadanz pech, zij ook pech. Zo zie je maar weer je kan plannen wat je wilt maar of het ook zo gaat zoals je denkt dat is altijd maar weer de vraag. Wij van het Vijfspan baalden. De baas ook en de vrouw was te ziek om te balen. Ze lag voor pampus in het bed en had zelfs helemaal geen aandacht voor ons. En als dat zo is dan is ze echt ziek kunnen we jullie vertellen want normaliter heeft ze altijd alle aandacht voor ons. Tot overmaat van ramp moest ook de auto van de vrouw die maandag er op naar de garage. En laat dat nu net de auto zijn waar we met z'n allen tegelijkertijd in kunnen. Dus overdag nagenoeg niet weg en dan maar wachten op de baas die dan met ons in twee groepen naar het IJsselbos ging. Zo uit zijn werk en gelijk hup met ons de hort op. We moeten toegeven hij heeft de vrouw prima vervangen, wat we overdag tekort kwamen heeft hij s'avonds ruimschoots goed gemaakt. Wij kwamen wel aan onze trekken. Maar het huishouden nou daar bakte hij niets van, laat staan het eten maken. Gelukkig voor hem wilde de vrouw de eerste dagen helemaal niet eten en hoefde hij alleen maar voor zichzelf te koken en dat deed hij dus dan ook niet. Leve de diepvrieskist in de garage met daarin ons vlees. Wij hebben gegeten zoals altijd. Wij kwamen niets tekort behalve dan de knuffels van de vrouw. We boffen maar met zo een baas toch?
11-04-2009 Djoek
Ik wist niet dat ik het in me had. Sterker nog ik wist niet eens dat ik examen ging doen. Ik vond het wel een beetje vreemd vandaag. Normaal gesproken ga ik niet s'morgens vroeg op de zaterdag alleen mee met de baas. Met Boy samen wel eens ja. Dan is er meestal wel ergens een wandeling. Maar nu helemaal alleen mee naar de hondenclub in Culemborg. Ik vond het wel raar allemaal honden waarvan ik er een aantal nog nooit had gezien maar vooruit de baas is bij me dus zal ik me maar inhouden. Ik zal er maar niet heen rennen om eens even kennis te maken. Kortom ik gedraag me. Wat daaraan ook wel heeft meegeholpen is het feit dat ik aan de riem zat. We deden gewoon de oefeningen die we altijd deden. Alleen dit keer mocht iedere hond veel langer alleen lopen. Dat is voor mij geen probleem, zolang de baas er maar bij. Wat wel anders was, was dat er een vrouw in het veld stond met potlood en papier. Die schreef allerlei dingen op maar bemoeide zich verder niet met ons terwijl normaal gesproken die vrouwen die les geven zich wel overal mee bemoeien. Bijvoorbeeld als ik iets niet doe. Dan wordt de baas altijd aangesproken. Mij vertellen ze niets en dat is natuurlijk wel raar want tenslotte moet ik het allemaal doen. Maar ja, vrouwen hè. Aan het eind van de "training" gingen we allemaal lekker buiten op het terras in het zonnetje zitten wachten. Ja waarop dacht ik nog? Dat werd snel duidelijk ik kreeg te horen dat ik geslaagd was voor mijn B examen. 73 van de 80 punten en dat schijn niet slecht te zijn. Zoals ik al begon Ik wist niet dat Ik het in me had. De baas wel want die heeft niet aan mij getwijfeld heb ik hem horen zeggen. Heerlijk toch zo'n baas. We gaan dus door. Ik weet niet waarmee, als we maar met zijn tweetjes gaan want dat vind ik nog leuker dan met de groep. De baas alleen voor mij daar ben ik hond genoeg voor. Wij honden mogen best egoïstisch zijn toch?
18-04-2009 Otis
Als we in onze bus door het land rijden, zijn we niet alleen door het raam aan de binnenkant te bewonderen, maar onze hoofden zitten nu ook op de voorportieren aan de buitenkant geplakt.
Cadanz links, euhh of is het rechts, tja ligt er maar aan hoe je het bekijkt. En ik aan de andere kant dus. Dat is de kant waar de vrouw achter het stuur zit. Of het nog een reden heeft dat we nou precies aan die kant aangeplakt zitten? Ja, want als we samen op de achterbank zitten, wij zijn redelijk luxe hondjes, dan zitten we altijd op een vaste plek. Juist, aan die kant dus. Kijken de mensen naar de sticker, dan zien ze ons meteen in levende lijve achter het raam. En we zien ze wel kijken hoor, want ik lig meestal met mijn kop tegen het raampje gedrukt en Cadanz zit vaak met zijn poot tegen het raam aan. Zo'n beetje vaste gewoonte hè, want zo zijn wij honden nou eenmaal. Gewoontedieren!! Alhoewel er bij Cadanz wel iets veranderd is. Hij zit tegenwoordig nogal graag naast de vrouw in de bijrijdersstoel. En leuk dat hij het vindt, de uitslover. Want hij krijgt veel lachende blikken van mensen die we passeren en dat heeft hij wel graag. De vrouw vindt het trouwens ook wel leuk, Cadanz zo gezellig naast haar. Moet ik dan toch gaan oppassen voor concurrentie? Is het niet voor Cadanz, dan misschien voor Songan. Want die krijgt naar mijn zin veel te veel aandacht. Hij is zo gezellig . . hij komt zo lekker knuffelen . . wat is hij toch vrolijk . . nou ik weet het niet hoor, maar ik hou het goed in de gaten.
25-04-2009 Het Vijfspan.
Er zijn van die mensen die vinden dat je als goed opgevoede hond niet op de bank mag komen ,laat staan zitten of liggen. Hier in huize Het Vijfspan gaat het er heel anders aan toe. Hier is de bank gemeenschappelijk bezit. Alleen als je met zijn zevenen oh pardon inclusief de vrouw en de baas met zijn negenen, bent dan is twee banken in de woonkamer, ook al zijn het driezitters, te weinig. Vooral als de baas een uiltje gaat knappen dan blijft er voor ons weinig anders over dan ons daarbij neer te leggen. Meestal gaan we dan voor de bank liggen maar soms, als wij vinden dat het onze beurt is dan kruipen we gewoon op de baas. Dan maar niet naast hem maar onder het mom wat vinden we de baas toch lief die gaan we even knuffelen, gaan we in de hoogte zullen we maar zeggen. En de baas, die slaapt gewoon door, geeft ons slaperig een aai en trekt zich er dan verder niets van aan. Wat we ons trouwens ook afvragen is waarom ze het een driezits bank noemen. Volgens ons meten de mensen met verkeerde maten. Als onze twee jongsten op de bank gaan zitten dan blijft er echt geen plaats over voor een derde. Nou ja niet tegelijkertijd dan. Want Songan wordt niet gehinderd hoor. Als er al twee op de bank liggen dan kruipt hij er gewoon bovenop en meestal kiest er dan wel een het hondenpad en vertrekt. Niks vechten om een plaatsje maat gewoon je gewicht en je grootte aanwenden. De lichtste partij, in dat geval meestal Tyri, vertrekt dan wel naar de grond. Bij de baas is het hem nog nooit gelukt om de baas zover te krijgen dat hij vertrekt. Sterker nog als Songan of èèn van ons op het vaste plekje van de baas zit moeten we vertrekken, maar we mogen daarna wel dicht tegen hem aankruipen. En dat vinden we, ook de baas en de vrouw, gezellig. We zijn een hecht team huisgenoten. Wij zijn toch maar wat goed terechtgekomen, toch?
